Waarom nou telkens assessments?

[Ri@nne]

Dag Thor2002,

Het lijkt me heel vervelend als je na een assessment niet weet wat men van jou verwacht had en hoe je het anders had kunnen doen.

Persoonlijk heb ik geen ervaring met assessments. Bij rollenspellen in de schoolbanken schoot ik in de lach, ik zag het (toneelspel) gebeuren en dat werkte op mijn lachspieren. Tijdens een teambuilding in een onderonsje met een paar mensen had ik zoiets van kom maar op!, maar dat ging om een werkgerelateerd tastbaar voorbeeld. Een rollenspel voor een commissie, waarbij er scherp op je gelet wordt en waarbij er een baan op het spel staat is iets heel anders. Dan is het meer een soort examen wat je moet afleggen om toegelaten te worden. Ik vind het wat dubieus, want niet iedereen houdt van toneelspelen en/of is een goede toneelspeler.

Positief kan zijn wat je er voor jezelf uit kunt halen. Bijvoorbeeld overwinnen van onzekerheid. Er zit ook een andere kant aan. Als je geslaagd bent voor een assessment en je wordt aangenomen, dan heb je al bewezen dat je goed bent in bepaalde situaties waardoor je misschien zekerder je proeftijd in kunt gaan.

Je voorbeeld:
"Bij de eerste commissie vertelde een lid mij dat ze ' zogenaamd' bij mij in de wijk blaadjes in de bus ging doen, maar het was zo eng allemaal, wat moest ze nu. Ik gin gdaar op in door aan te geven dat de wijk stukken verbeterd was, dat er inmiddels lantarens staan en er duidelijk een vorm van sociale controle te herkennen viel. Ze werd een beetje boos en herhaalde de vraag met de opmerking dat ik ook wel een beetje mee moest werken. Ik begreep p dat moment totaal niet wat er aan de hand was en herhaalde ijn punten."

Wat er aan de hand was: Je gaf een oplossing zonder oog te hebben voor de angst van mevrouw en waarmee je haar angst ontkende. Mevrouw werd boos omdat ze zich niet gehoord en serieus genomen voelde. Het was anders gelopen als je gevraagd had wat mevrouw eng vond of waar ze het eng vond. Misschien waren er daadwerkelijk (vergeten) plekken die aandacht behoefden? Je had aan haar kunnen vragen of ze ook een idee had over oplossingen en zou daar op in kunnen spelen met wat wel of niet mogelijk zou zijn. Je komt dan tot een dialoog waarbij mevrouw wellicht al wat minder angstig en met een tevreden gevoel de deur uitgaat.