bah waarom is het zo moeilijk??

Ik bedoel het beslist niet als niet emotioneel. Ik probeer door relativeren te helpen. Plus dat je als volwassene zeker in het werkende leven wordt geacht emotioneel sterk in je schoenen te staan.

[Primago advies]

Ook als volwassen vrouw huil je wel eens, bijvoorbeeld als je teleurgesteld bent.

Het is wel belangrijk dat je niet in het teleurgestelde gevoel blijft hangen. Als je uitgehuild bent, dan is het zaak om alles weer op een rijtje te zetten en verder te gaan met solliciteren.

Sterkte en succes met het vinden van een nieuwe vacature.

[Makingsense]

Hallo Doro,

Ik lees nu je berichtje pas!

Wat jammer dat het dit keer niet gelukt is. Je mag je daarover inderdaad best even rot voelen! Maar daarna gewoon weer verder, want je weet inmiddels dat je echt wel iets te bieden hebt, toch!

Maar blijf wel relativeren, daar hebben sommige reaguurders hier wel gelijk in.
Dit keer is het niet gelukt door omstandigheden buiten jou om. Ze hebben dus je CV niet eens kunnen lezen.
Maar een volgende keer is er misschien wel een afwijzing om persoonlijke redenen of omdat je CV niet genoeg aansluit en dat hakt er nog harder in.

Maar je moet altijd in het oog houden dat jij een bijzonder en uniek persoon bent. Je bent in feite een puzzlestukje, dat maar net moet passen binnen een bepaalde organisatie en een bepaalde functie.
En een puzzlestukje dat niet past maar zichzelf in bochten moet wringen om toch te passen, ziet er niet mooi uit.

Dus volgende keer beter!!
(en dan zoek je gelijk een functie uit die nog beter bij je past)


Succes!!

Tessa

Een baan is een baan en daar moet je redelijk functioneren en je redelijk bij voelen. Echte levensvreugde komt uit de persoonlijke sfeer. Het hele idee dat een baan perfect moet aansluiten op je persoon is natuurlijk geheel niet realistisch naar mijn idee.

[doro68]

Ten eerste ben ik wel emotioneel aangelegd en deze week toevallig nog iets meer. Ik ben op zoek naar een leuke baan, die goed te combineren is met het moederschap en wel goed bij me past.
Ik vind dat nl. wel belangrijk.
Ook heb ik in december een hele dag op die brief zitten broeden, omdat ik die baan gewoon graag wilde hebben. Als je dan maar niets hoort, begin van de maand afgetroost wordt om nog even te wachten en dan later hoort, dat je helemaal voor niets hebt zitten wachten; dan breekt er in mij iets. Kijk als ik voor een baantje bij de kassa van de supermarkt afgewezen wordt, dan doet me dat niet zo veel, het ligt dus gewoon aan het geheel.

En het is niet zo, dat ik nu niet werk, ik heb sinds begin van deze maand 2 kinderen voor NSO en krijg er binnenkort nog 2 bij.

En natuurlijk ben ik er nu wel overheen, het was gewoon het moment.
Ik ga nu eens kijken waarom we al weken geen vrijdagkrant hebben gekregen waar altijd de vacatures in staan.
Een fijn weekend iedereen!

[Ri@nne]

Oorspronkelijk geplaatst door Henk_

Een baan is een baan en daar moet je redelijk functioneren en je redelijk bij voelen. Echte levensvreugde komt uit de persoonlijke sfeer. Het hele idee dat een baan perfect moet aansluiten op je persoon is natuurlijk geheel niet realistisch naar mijn idee.

Perfectie bestaat niet. Maar dat een baan goed kan aansluiten op de persoon is wel degelijk realistisch. Voor de persoon omdat die zich happy zal voelen in een baan die 'perfect' past en voor de werkgever, omdat die daarmee een goede en gemotiveerde arbeidskracht in huis heeft.

Waar mensen levensvreugde uithalen zal per persoon verschillend zijn. Het lijkt mij eerder irrealistisch om te veronderstellen dat er uit werk geen levensvreugde gehaald zou kunnen/moeten worden. Een groot gedeelte van het leven wordt doorgebracht op de werkvloer en waarmee het nuttige met het aangename verenigd kan worden. Met andere woorden: energie halen uit werk in plaats van dat het energie kost. Hoe meer een baan past hoe meer levensvreugde er uit werk ontstaat. Omdat het leven niet alleen uit werk, maar ook niet alleen uit privé bestaat, is het dus te allen tijde aan te bevelen een goede en vreugdevolle combinatie te maken met en van zowel werk als privé.

Doro68, Go go go

[Catbert]

En natuurlijk ben ik er nu wel overheen, het was gewoon het moment.
Ik ga nu eens kijken waarom we al weken geen vrijdagkrant hebben gekregen waar altijd de vacatures in staan.
Een fijn weekend iedereen!

Dat is de instelling! Veel succes en ga ervoor!

Overigens - vacaturesites, open sollicitaties, uitzendbreaus, CWI, je eigen netwerk zijn ook allemaal bronnen waar je uit kunt putten. Maar dat wist je natuurlijk al.

Dat het moet klikken met collega's, dat je enigzins wordt gewaardeerd enzovoorts zijn natuurlijk vanzelfsprekend en als dit ontbreekt in een baan zit je niet op de juiste plek. Maar om nu zo ontzettend veel van een baan te verwachten zoals vaak omschreven op dit forum is natuurlijk dagdromerij. Dat is ook de realiteit van alle dag natuurlijk.

[Ri@nne]

Als je werk doet wat bij je past, dan ben je misschien minder afhankelijk van complimenten en waardering, Henk, omdat de waardering voor wat je doet dan meer vanuit jezelf komt. Je bent dan voor vreugde in je werk minder afhankelijk van wat anderen van jou en/of je werk vinden.

De meest passende baan begint vaak met je voorstellen hoe die baan en/of werkplek eruit zou moeten zien, dagdromen genoemd zo je wilt. De kunst is om die "dagdromen" vervolgens om te zetten in realiteit en zo te streven naar de best bij jou passende baan. De verwachting zit 'm niet in de baan, maar wel in het maken van de juiste combinatie van jou als persoon met een bepaalde richting of baan. De meeste mensen zijn realistisch genoeg om te weten, dat je overal iets vindt en overal iets laat.

Tussen niet passen, daarmee ongelukkig zijn, anders willen maar niet weten wat en hoe en weten wat je wilt en daar naar streven zit een groot gebied met vele mogelijkheden, die zo realistisch zijn als jij wilt dat ze worden. Voor jou misschien te abstract, Henk, maar voor anderen wellicht haalbaar en realistisch.