Bezieling en Geboorte

[Isabelle]

Darluz, ik vind het mooi dat je zo intens aan het lezen bent en reflecteert op wat je leest. Als geïnteresseerde buitenstaander in jouw zoekproces vind ik het echter moeilijk de draad bij je vast te houden. In je vorige post heb je het over 'Actie'. Wat is nu een concrete actie die uit al je ervaren en nadenken is opgekomen om dichter bij die werkomgeving te komen waar jij je ziel kan laten zien? Ik kijk uit naar een antwoord zonder verhullende metaforen en woordspelingen. Heb jij ook 'klare taal' te bieden?

Hartelijk,
Isabelle

[Darluz]

Dag Isabelle!

Dankjewel voor je reactie!
Het is fijn te horen, dat je je zo betrokken voelt bij mijn zoektocht.

Ik vrees dat ik nog aan het begin sta van mijn zoektocht, en de ziel zich aan het nestelen is. Ik heb op het forum proberen uit te leggen, dat voor mij deze zielswens eentje is die niet makkelijk te vatten is in wat jij zo mooi 'klare taal' noemt. Het is voor mij echter wel de enige taal die ik er op dit moment voor heb. Voor mij is deze taal overigens zo klaar als een klontje.

Het voor mezelf duidelijk krijgen, betekent helaas dat een ander het wellicht niet meteen even duidelijk meekrijgt. Dit is dan ook niet iets wat ik meteen zal verwachten, deze zoektocht (en met name dit eerste stuk) is te innerlijk om iedereen te kunnen beroeren, en is misschien niet voor iedereen begrijpelijk te maken. Al doe ik wel mijn best!
Het reflecteren op het forum dient op de eerste plaats mijn eigen zoektocht, en op de tweede plaats de lezer.
Hoe anders kan ik tot mijn kern komen, als ik reeds in de beginfase buiten mezelf ga staan.
Ik vind het jammer om te horen, dat jij jezelf verliest in mijn metaforen. Voor mij zijn deze echter erg concreet in de kern van wat ik op dit moment beleef en aan veranderingen in mezelf ervaar. Ik lees dat je teleurgesteld bent in de abstractheid van dit vroege stadium, en graag verder wil, meer wil, waar jij en de lezers zelf meer mee kunnen.
Heb geduld, dit gaat zeker komen!
Maar misschien niet zo snel als jij het je graag zou wensen.

Vandaag voor het eerst heb ik een click ervaren in het geheel aan opdrachten, reflecties, boeken (met name het grote bezielingsboek van Ofman! Heb jij deze al eens gelezen?), in combinatie met een aantal kernklare ervaringen die me de afgelopen weken tot een nieuwe realisatie aan het leiden zijn. Toeval is ineens geen toeval meer als je met je kern bezig bent. Het komt onontkoombaar op je af. Het is ineens overal aanwezig, en dient zich ongevraagd aan, dat het zelfs lastig zoeken is naar die momenten om even uit te rusten. Degenen die 'De Alchemist' gelezen hebben van Paulo Coelho begrijpen misschien een beetje wat dit onontkoombare woordloze weten is, en hoe helder het zich aandient en tegelijkertijd ongrijpbaar is in woorden. Zeker als je jezelf nog midden in deze 'bevalling' bevindt.

Ik hoop -en zal mijn best doen!- om in de loop van deze en volgende weken de zaken te duiden, op een manier waarvan ik denk de lezer niet in een doolhof te jagen. Ik zal dit echter altijd op mijn eigen manier doen, en ik hoop dat je dit zult respecteren. Het is een euvel om altijd begrijpelijk te zijn, als je een High Sensitive aard hebt. Heel het leven komt dan vanuit een oerkern, niet talig, die op haar beurt veel andere kernen aantrekt, soms so heftig dat je voelt dat je weg moet duiken. Je hebt dan even tijd nodig om dit te 'vertalen'. Maar die tijd leidt vaak wel tot duurzame waarheid.

Ik hoop je de komende weken te kunnen verrassen.
Ook hoop ik van lezers te horen of zij zichzelf in dezelfde mate verloren hebben in mijn metaforen.
Mijn innerlijkheid is niet bedoeld om jullie te laten verdwalen, maar om mijn zelf te vinden.
Dat meen ik uit de grond van mijn hart.
Het maakt me een beetje verdrietig, het gevoel onbegrepen te zijn, het gevoel anderen onbedoeld te laten verdwalen, zelfs zo zeer dat ik geclassificeerd/geanalyseerd moet worden om grijpbaar gemaakt te worden.
Dit is niet mijn intentie, om verstoppertje te spelen, het raakt me dat dit wel zo ervaren wordt.
Ik hoop dat jullie dit geloven.

Tegelijkertijd hoor ik een heldere stem in mijn hoofd zeggen, dat ik niet het instrument moet zijn voor andermans zoeken maar mezelf trouw moet zijn, en daarmee ook de groep trouw moet zijn die zich wél in mijn manier van zoeken herkend. De tocht is al eenzaam genoeg.

Misschien dat diegenen die met mij op dit moment aan het meelezen zijn in het Bezielingsboek van Ofman er een ei van kunnen bakken, van wat ik schrijf. Zich kunnen inleven in de overweldiging die je bij het lezen in jezelf ervaart. En de grote helderheid die bij die abstracte gevoelens komt. Dat hoop ik vurig. En natuurlijk zullen er velen zijn, die zich vervelen tijdens mijn tocht. Maar gaat het er niet in wezen om, dat ík niet degene ben die afhaakt? Dat ik nu eens een keertje niet opgeef, mijn zelf vertrouw en tot een goed einde breng. Daar waar ik vroeger mezelf te snel voegde naar de concrete wereld om me heen, en me ongelukkigerwijs aangepast heb, mijn vertrouwen en eigenheid verloor, niet de wereld in heb durven sturen.
Tot dusver ben ik voor mezelf in deze missie geslaagd. Voor mij een grandioze overwinning, zo vaak heb ik niet voor mij en mijn eigen overwinning gekozen. Misschien is het saai om te lezen, of te vol van innerlijke metaforen, maar voor mij niet minder concreet. Ik sta geenszins stil!
Ontroering en verandering in jezelf in alle hevigheid voelen opborrelen, is niet makkelijk concreet te maken. Niet voor mezelf, laat staan voor een ander. En misschien is mijn kern wel dat ik (helaas, want onbedoeld) ongrijpbaar ben voor veel mensen.
Dan wil ik er in kunnen geloven dat ergens op aarde (al is het maar) 1 plek is, waar ik niet ongrijpbaar ben.
Omdat op die plaatsen 'grip' een andere definitie kent, en anders ontstaat of ervaren wordt.
(Be)grip (voor jezelf, de ander, de wereld) kent vele kleuren en vormen, niet allemaal even woordelijk zichtbaar, niet meteen even concreet. Op die plekken heb ik de jacht geopend!

Isabelle, ik hoop dat je geduld hebt, en jezelf wil laten verrassen. En mij zult kunnen lezen los van de lezer en zijn belang, maar als individu die op een zo trouw mogelijke manier wil zoeken, en hierbij de onderste steen boven probeert te krijgen.
De steen van het zelfvertrouwen.

Het mezelf zijn, en laten zien aan de wereld (forum) is een grote stap voor mij.
Ik hoop dat je dit ook ziet, net als mijn best om het tot een succes te brengen.
Want ik ben jullie vreselijk dankbaar voor deze kans.

Darluz

[Isabelle]

Beste Darluz,

Doe het vooral op je eigen manier. Laat je door mij niet opjagen. Inderdaad, je schrijft in het forum voor jezelf, niet om een publiek te behagen of anderen te helpen. Ieder is vrij om mee te lezen en eruit te halen wat voor hem of haar waarde heeft. Het traject dat je aan het afleggen bent is in de eerste plaats tussen jou en je adviseur. Als hij je maar begrijpt.

Succes
Isabelle

[Darluz]

Beste Isabelle,

Heel erg bedankt voor je snelle reactie.
Je vorige reactie heeft me geraakt, deze nog meer.
Het heeft me op een goede manier weer bewust en alert gemaakt voor het feit dat ik niet altijd even goed te begrijpen ben. Mijn best doen, is niet altijd voldoende. Vaak heb ik gewenst anders te zijn.

Ik vroeg me na het lezen van jouw bericht inderdaad af, hoe ik overkom op anderen.
De vraag of mijn adviseur mij inderdaad wél begreep, borrelde op.
Vrijwel direct heb ik een mailtje naar hem gestuurd met de vraag hoe hij dat ervaarde. Ik kon me ineens een paar concrete momenten in ons samenzijn voorstellen waarin hij wellicht even de draad bij mij kwijt is geweest, terwijl voor mij de samenhang duidelijk was. Ik ben benieuwd naar zijn reactie, en naar die van lezers. Het zal mij helpen in het zien hoe ik in de wereld ´ontvangen´ word. En vervolgens die wereld te zoeken/vinden waar het oké is, goed van pas komt.

Ik wil je dus bedanken.

Een fijne dag,

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Begin juli begon voor mij the revival. Het ont-dekken.
Dankzij de opdrachten, boeken, en reflecties heb ik op de eerste plaats inzicht gekregen.
Inzicht in mijn belemmering, maar ook in mijn mogelijkheden.

Het vertrekpunt was faalangst, het weinige zelfvertrouwen, en brokstukken als nalatenschap. Het Berenboek toonde me 1 kant van het verhaal, het Netwerkboek een andere kant. Het Bezielingsboek vele verschillende kanten. In de rode draden lagen de beren mijn zandbak te bestieren. Ze vertelden dat ik mezelf klein moest maken, zo niet onzichtbaar, dat het verdiend is dat ik mijn benen niet kan strekken. Mijn gevoeligheid, openheid was niet iets wat thuis, laat staan buiten in de wereld vorm kon krijgen. De beren waren de bewakers van dit gedachtegoed. Ik ben me gaan verstoppen achter computers, onder headsets, achter laag betaalde banen, om de beren en hun gedachtegoed rustig en gelijk te stemmen. Het grommen was in deze werelden nauwelijks voelbaar. Maar in stilte wisten zij toch een eigen wereld te orkestreren en dirigeren waarin mijn eigenwaarde langzaam aan het verdwijnen was. Mijn zelfvertrouwen was klei in berenklauwen. Tot kern(kwaliteit) komen was niet hun bedoeling.

Gaandeweg heb ik onbewust een innerlijkheid weten te ontwikkelen die de beren wist te omzeilen, waardoor ik op die momenten tot mijn eigen kern wist door te dringen. Hiervoor was wel creatief denk- en voelwerk vereist, hetgeen ervoor gezorgd heeft dat ik dankzij die verrekte beren een creatieve, scheppende, innovatieve kracht in mezelf heb willen (moeten?) aanboren. Via deze innovatieve inhaalslag heb ik de beren weten te identificeren als beren, en mezelf en de faalangst los van elkaar trachten te trekken. Precies op dit moment kwam het loopbaanadviestraject in mijn leven.

In mijn werkende realiteit heb ik herhaaldelijk banen gekozen die beneden mijn eigenlijke niveau lagen.
Banen die weinig betaalden (weinig belonen, weinig waarderen, weinig erkennen) en weinig van me vroegen.
Hierin zie ik nu duidelijk een parallel naar mijn gevoel voor eigenwaarde.
Mijn werk als spiegel voor hoe ik mezelf zie, wat ik denk te kunnen, en wat ik mezelf gun.
Het innovatieve, creatieve, brainstormende wist de beren zo nu en dan te slim af te zijn, waardoor ik mijn functie altijd heb weten uit te breiden en leuker te maken. Het zorgde er eveneens voor dat ik binnen mijn werksferen vaak eindigde als iemands rechterhand, vertrouwenspersoon, de persoon die met de leidinggevende brainstormde over alternatieven, nieuwe procedures uitdacht en uitwerkte, een boel uiteenlopende extra taken en verantwoordelijkheden kreeg.
Kortom: ik sloeg terug! Ik was de beerput beu.

Mijn dankbaarheid voor de extra taken (lees: extra verantwoordelijkheden, extra vertrouwen, extra kwaliteiten) was overweldigend fijn, dat ik er nooit iets voor terug heb willen vragen. Dat deze extra taken tussen de overige werkzaamheden door moesten, nam ik voor lief. Dat een ander zijn naam eronder zette eveneens. Ik vond het een eer dat mijn zorgvuldig uitgewerkte ideeën überhaupt op een directietafel eindigden, of basis vormden voor een overleg op hoger niveau.

De beren lachten duidelijk het laatst. Ik vroeg immers niet om extra tijd of erkenning (bv. waardering in de vorm van een functie-uitbreiding, of hoger loon). En waarom zou een leidinggevende dit bieden? Zijn rol is op de eerste plaats delegeren, het beste uit mensen halen, en dit benutten voor verdere strategieën. Als een medewerker zich gelukkig prijst met de situatie zoals die is, dan zal een leidinggevende niet zelf beginnen over eventuele loonsverhogingen, of waardering/erkenning op functioneel niveau.

De ontstane hechte samenwerking tussen mij en een leidinggevende, groeide vaak uit tot vriendschap. In een vriendschap ga ik niet om geld of promotie vragen. Opnieuw gegniffel achter berenklauwen.
Aangezien ik een hechtheid van samenwerking altijd heb verwelkomd, heb ik niet helder gezien dat een ander wellicht met gedachten van eigenbelang zou kunnen spelen. Deze realisatie is de laatste weken gekomen.
De vertrouwensband en het feit dat iemand waarde aan je ideeën en gedachten hecht is blijkbaar lange tijd beloning genoeg, als je achternaam Beer is.
Dit inzicht had ik nodig. De jacht op de beer is uit dit inzicht geboren. Volgende keer de actiepunten!

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Na het inzicht, tijd voor actie.

Einddoel
Mijzelf een weg naar buiten banen. Het vinden van een baan, waar ruimte is voor mijn idealen.

Aandachtspunt
Mezelf als waardevol leren presenteren, om met een leidinggevende of organisatie te kunnen spreken in termen van interessante bijdrage die ik zou kunnen leveren voor de organisatie, en in termen van ‘beloning’. Het leren denken in termen van eigen belang en eigenwaarde, maar presenteren in het kader (belang) van de organisatie.

Actie I
Een gesprek met mijn leidinggevende heeft inmiddels plaatsgevonden met als resultaat dat ik m.i.v. september 1 dag per week vrij mag maken om mijn gedachten/ideeën omtrent verbeterde donorservice, en het optillen van onze afdeling naar een hoger kwaliteits- en tevredenheidsniveau mag vormgeven. Ook heeft mijn leidinggevende me gevraagd voor hem waar te nemen op de Brainstorm voor Wereldbloeddonordag 2007 op 21 augustus. Na de aanvankelijke euforie kwam ik tot de conclusie dat ik in dezelfde valkuil was gevallen. Er was nog altijd geen waardering in de vorm van geld, of promotie besproken. Maar wel een waardering in tijd! Aldus Winnie de Pooh.

Actie II
Ik zal dan ook een vervolggesprek moeten aanknopen, om het financiële en functionele plaatje optimaal te krijgen. Hiervoor moet ik sterker staan, en zal ik vanaf 23 augustus een Essence Training volgen. Dit om tot mijn kern te komen, en mijn zelfvertrouwen hanteerbaar te maken. Deze tip heb ik gekregen van iemand die verstand heeft van jagen, kennis van beren, en het gulle hart van een leeuw. Ze kwam als een geschenk uit de jungle gevallen.

Actie III
Mijn sollicitatiebrieven en cv zijn geschreven door beren die mij het liefst niet de wereld insturen. Hierdoor ontstaat een ‘gevecht’ tussen mij en mijn beer, een allesbehalve kort en bondig gevecht op papier. Het innovatieve, creërende, zich vrij pogen te maken versus het kleinmakende. De teksten zijn overweldigend, niets aan het toeval overlatende. Het gevecht met de beren het liefst op papier uitvechtend, om deze niet ter plaatse te voelen opborrelen. Een sollicitatie- of onderhandelingsgesprek voeren als beer, in een berenvel, of met een berenklauw om je nek, is geen succes. Via netwerkopdrachten die Pierre voor mij heeft, zal ik de komende periode oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Tussentijds wil ik mijn cv een nieuw bondig leven inblazen, waarin ik tot honing kom.

Actie IV
Het Bezielingsboek, en het Kwaliteitenspel hebben mij geleerd dat kwaliteit en bezieling een weg is naar zelfvertrouwen. Hoe je de eigen (beerloze) moedige ziel kunt vinden, vasthouden, en hier ambitieus in mag zijn. Het boek van Ofman geeft een hoopvol perspectief. Durf je wensen uit te laten komen. De energie zal zich dan mobiliseren, en alles in je doen en denken gericht maken. Alsof de dingen die werkelijk bij je horen, antwoorden voor je hebben, meer geaccentueerd zullen zijn, beter zullen ruiken, aanvoelen, stralen dan die dingen die je niet eigen zijn.
Ook deed het mij inzien dat als je te lang in omgevingen blijft waarin je te weinig ziel/bezieling/kwaliteit ervaart, dat je uitdooft. En als het licht uitgaat, kom je in de schaduwzijde terecht. Daar waar het krioelt van de beren, valkuilen en allergieën. Voor je Kwaliteit en je Kracht moet je in het licht wezen. Daar ligt ook het Zelfvertrouwen. Dus ook dit was en blijft een missie voor mij. De kwaliteiten aan het licht brengen. Inmiddels heb ik het Kwaliteitenspel met 10 mensen gespeeld.

Actie V
Met behulp van het Kwaliteitenspel en het formuleren van kwadranten heb ik mezelf in eigen en andermans ogen gezien. Het waren ogen van vriendschap, soms zelfs bewondering. Dit heeft mij getroffen en warm gemaakt. De vonk sprong aan. Het prachtige van de kwadranten is dat als je ze in alle puurheid gaat ontdekken (dus niet vanuit je ‘oppervlakkige’ gedrag maar echt vanuit je kern ervaart en doelt) dat ze dan een immense verrijking opleveren naar hoe je jezelf vorm kunt geven in allerlei soorten omgevingen. Het laat ook zien hoe je daarin tot nu toe geslaagd bent. Ook opent het mijn ogen over wat nu een kwaliteit feitelijk is. De kwaliteit die je neerlegt voor een ander is met ook een uitspraak over jezelf. Hierin heb ik ontdekt dat het benoemen van een kwaliteit in een ander, een ontmoetingsplek is voor daar waar je samenkomt en datgene aanduidt wat je van een ander kunt leren, of een ander kunt geven. Het ‘kwalificeren’ van een ander, leerde mij veel over mezelf (mijn eigen vermogen, onvermogen, allergie, uitdaging). Het gevoel dat ik altijd heb gehad, namelijk dat ik ‘situationeel’ ben, heb ik hierin bevestigd gezien. Een persoon die is/wordt dankzij of ondanks haar omgeving. Mijn contacten/relaties/vriendschappen laten mij zien in hoeverre ik m.b.v. anderen iets in mijn eigen kern heb bereikt/aangeboord, een kern die veelzijdigheid als centrum heeft. Vandaar een honger naar variatie, afwisseling, het nieuwe. Ook zie ik dit bewezen in het feit dat een verscheidenheid aan mensen mij in hun leven hebben uitgenodigd, en ik hen in het mijne. De inspiratie die ik in deze mensen ervaar, bleek wederkerig, heb ik tijdens het spel ontdekt. Dit besef heeft me eveneens opgewarmd.

Wederkerige inspiratie als sublieme vorm van gerichte waarheid/echtheid en wederzijdse betrokkenheid.
'The extraordinary is the ordinary seen in all its glory' (Philip Levine).

Volgende keer meer actiepunten!

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Waar was ik gebleven?
Eigen en andermans valkuilen, allergieën, kwaliteiten, uitdagingen zichtbaar en voelbaar proberen te krijgen, om vanuit daar de kwaliteit in elk moment te kunnen opsporen. Het is een fulltime job.

Actie VI
Tijdens het kwaliteitenspel kwamen velen met de ‘onzekerheids-valkuil’. Zij zagen hierin een zoektocht naar het vinden van mezelf en een plek waar ik en mijn gevoeligheid begrepen werd, hierbij maakte ik gebruik van een eerlijkheid en een oprechtheid die soms rauw aan kon doen, en vaak streng was naar mezelf toe en vertrouwend naar anderen. Een voormalig leidinggevende met wie ik het spel heb gespeeld, kwam met de gedachte dat zij het idee had dat mensen jaloers op mij waren en dan allergisch reageerden op mij. Waarna ze zag dat ik op dat soort momenten in een bemiddelaarspositie schoot, soms ten onrechte.
Ik heb de allergie die ik bij een ander dacht op te roepen, vaak gezien als iets wat ik mezelf aan moest rekenen om vervolgens een stap terug te doen, ervan overtuigd dat mijn idee van dat moment, of manier van kijken gewoonweg stom was of elders beter besteed. Ik probeerde dan andermans visie te omarmen, inzichtelijk te maken voor mezelf, de mijne even uit te zetten. Soms schoof het mijzelf te ver naar achteren.

Actie VII
De kwaliteiten en valkuilen hebben mij een goede richting gegeven naar het soort werk dat ik graag zou doen. Ik heb hiertoe een lijst van gewenste werksferen opgesteld. Een werksfeer waarin het leven zelf centraal staat, en waarin ervaringen, belevenissen, ontmoetingen de hoofdrol spelen, én waarbij er een vertaalslag gemaakt kan worden naar de kern/essentie van die bewuste ervaring/ontmoeting. Het doel is dan het overbrengen (van iets essentieels) aan anderen, waarbij inspiratie, bezieling, en geboorte van de ander het eindproduct is. Schrijven kan een medium zijn waarin deze vertaling vorm kan krijgen. Steun (advies) aan derden/bemiddelen kan een andere vorm zijn, waarbij persoonlijke betrekking het uitgangspunt is. Een derde vorm zou in de richting gekozen kunnen worden van PR of Opleiding & Ontwikkeling bij een bezielde organisatie. Het observerende, onderzoekende, brainstormende en creatieve van een open en gevoelig karakter zal denk ik in dergelijke werksferen niet snel in een valkuil schieten, doven.
Communicatie zal hoe dan ook centraal staan, communicatie als middel om te verbinden.
Communicatie in een zuivere vorm, vanuit de kern. Niet eentje die gebaseerd is op techniek en tactiek, gedrag i.p.v. ‘zijn’. Écht contact, dat is mijn bedoeling.

Het aanvankelijke idee van redactiewerk sluit hier nog steeds op aan. Belangrijk is het dan om een redactieomgeving (bv. tijdschrift) te vinden waarin bezieling de hoofdrol heeft. Ook kan ik mij voorstellen dat je bijvoorbeeld als schrijver van een column veel kwijt kunt van mijn idealen. Maar net zo goed zie ik aanknopingspunten in een omgeving die zich bezighoudt met groei & ontwikkeling van anderen en die hierbij kernen en kwaliteiten als uitgangspunt neemt (bezieling en inspiratie). Welke concrete functie ik in een dergelijk bedrijf zou kunnen invullen? In een inspirerende omgeving lijkt me een dag lang enveloppen likken zelfs bezielend. De netwerkopdrachten zullen mij in de gelegenheid stellen me te oriënteren binnen deze werkomgevingen.

Actie VIII
Tijdens het traject heb ik het schrijven op het forum gezien als een vorm actie om mijn zelfvertrouwen aan te gaan. Het was een manier voor mij om mijn mening en proces zichtbaar te maken, en achter te staan. Ook heb ik willen voelen wat ‘schrijven’ nu eigenlijk voor me betekent.
Ik ervaar kracht, inzicht en zingeving als ik schrijf. In die zin is het wezenlijk. Ik vergeet tijd en ruimte om me heen, geniet en heb plezier. In die zin is het bezielend. Maar hoe word ik door anderen ontvangen? Ik heb ontdekt dat ik draadloos kan zijn. Maar ook een mobiel geeft verbinding. Ook kan ik onklaar zijn. Ik en de veranderingen zijn inderdaad nog lang niet klaar. Wat is dan eigenlijk mijn of andermans belang bij het schrijven? En hoe belangrijk is het voor mij?
Onlangs vond ik in mijn postvak op het werk een krantenartikel met de titel: ‘Zelf schrijver worden’. Het idee dat iemand anders mij een schrijversgedachte aan de hand heeft willen doen, gaf me een goed gevoel. Ik merkte hoe onzeker en tegelijkertijd gelukkig ik me voelde.

Actie IX
Sinds ik met de opdrachten in de weer ben geweest, en het boek van Daniel Ofman heb gelezen heb ik kansen gezien die ik eerder niet gezien zou hebben. Gesprekken gevoerd die mij iets aanreikten om verder mee te kunnen. Ontmoetingen gehad die eveneens aanreikend waren, inzichtelijk. Ik heb mensen om advies/hulp gevraagd. Meegemaakt dat mensen uit zichzelf hulp aanboden. Het zelfvertrouwen tussendoor voelen groeien, dan weer krimpen, soms zien draaien, soms zien liggen, maar hoe dan ook ervaren dat het zelfvertrouwen niet vastligt, maar open voor verandering en training is (Essence Training).

Het leven is voelbaar en in beweging. Het wakkert een missie aan. Een wakkere baan. Ik en de veranderingen zijn nog lang niet klaar.

Darluz