Bezieling en Geboorte

[Isabelle]

Beste Darluz,

Doe het vooral op je eigen manier. Laat je door mij niet opjagen. Inderdaad, je schrijft in het forum voor jezelf, niet om een publiek te behagen of anderen te helpen. Ieder is vrij om mee te lezen en eruit te halen wat voor hem of haar waarde heeft. Het traject dat je aan het afleggen bent is in de eerste plaats tussen jou en je adviseur. Als hij je maar begrijpt.

Succes
Isabelle

[Darluz]

Beste Isabelle,

Heel erg bedankt voor je snelle reactie.
Je vorige reactie heeft me geraakt, deze nog meer.
Het heeft me op een goede manier weer bewust en alert gemaakt voor het feit dat ik niet altijd even goed te begrijpen ben. Mijn best doen, is niet altijd voldoende. Vaak heb ik gewenst anders te zijn.

Ik vroeg me na het lezen van jouw bericht inderdaad af, hoe ik overkom op anderen.
De vraag of mijn adviseur mij inderdaad wél begreep, borrelde op.
Vrijwel direct heb ik een mailtje naar hem gestuurd met de vraag hoe hij dat ervaarde. Ik kon me ineens een paar concrete momenten in ons samenzijn voorstellen waarin hij wellicht even de draad bij mij kwijt is geweest, terwijl voor mij de samenhang duidelijk was. Ik ben benieuwd naar zijn reactie, en naar die van lezers. Het zal mij helpen in het zien hoe ik in de wereld ´ontvangen´ word. En vervolgens die wereld te zoeken/vinden waar het oké is, goed van pas komt.

Ik wil je dus bedanken.

Een fijne dag,

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Begin juli begon voor mij the revival. Het ont-dekken.
Dankzij de opdrachten, boeken, en reflecties heb ik op de eerste plaats inzicht gekregen.
Inzicht in mijn belemmering, maar ook in mijn mogelijkheden.

Het vertrekpunt was faalangst, het weinige zelfvertrouwen, en brokstukken als nalatenschap. Het Berenboek toonde me 1 kant van het verhaal, het Netwerkboek een andere kant. Het Bezielingsboek vele verschillende kanten. In de rode draden lagen de beren mijn zandbak te bestieren. Ze vertelden dat ik mezelf klein moest maken, zo niet onzichtbaar, dat het verdiend is dat ik mijn benen niet kan strekken. Mijn gevoeligheid, openheid was niet iets wat thuis, laat staan buiten in de wereld vorm kon krijgen. De beren waren de bewakers van dit gedachtegoed. Ik ben me gaan verstoppen achter computers, onder headsets, achter laag betaalde banen, om de beren en hun gedachtegoed rustig en gelijk te stemmen. Het grommen was in deze werelden nauwelijks voelbaar. Maar in stilte wisten zij toch een eigen wereld te orkestreren en dirigeren waarin mijn eigenwaarde langzaam aan het verdwijnen was. Mijn zelfvertrouwen was klei in berenklauwen. Tot kern(kwaliteit) komen was niet hun bedoeling.

Gaandeweg heb ik onbewust een innerlijkheid weten te ontwikkelen die de beren wist te omzeilen, waardoor ik op die momenten tot mijn eigen kern wist door te dringen. Hiervoor was wel creatief denk- en voelwerk vereist, hetgeen ervoor gezorgd heeft dat ik dankzij die verrekte beren een creatieve, scheppende, innovatieve kracht in mezelf heb willen (moeten?) aanboren. Via deze innovatieve inhaalslag heb ik de beren weten te identificeren als beren, en mezelf en de faalangst los van elkaar trachten te trekken. Precies op dit moment kwam het loopbaanadviestraject in mijn leven.

In mijn werkende realiteit heb ik herhaaldelijk banen gekozen die beneden mijn eigenlijke niveau lagen.
Banen die weinig betaalden (weinig belonen, weinig waarderen, weinig erkennen) en weinig van me vroegen.
Hierin zie ik nu duidelijk een parallel naar mijn gevoel voor eigenwaarde.
Mijn werk als spiegel voor hoe ik mezelf zie, wat ik denk te kunnen, en wat ik mezelf gun.
Het innovatieve, creatieve, brainstormende wist de beren zo nu en dan te slim af te zijn, waardoor ik mijn functie altijd heb weten uit te breiden en leuker te maken. Het zorgde er eveneens voor dat ik binnen mijn werksferen vaak eindigde als iemands rechterhand, vertrouwenspersoon, de persoon die met de leidinggevende brainstormde over alternatieven, nieuwe procedures uitdacht en uitwerkte, een boel uiteenlopende extra taken en verantwoordelijkheden kreeg.
Kortom: ik sloeg terug! Ik was de beerput beu.

Mijn dankbaarheid voor de extra taken (lees: extra verantwoordelijkheden, extra vertrouwen, extra kwaliteiten) was overweldigend fijn, dat ik er nooit iets voor terug heb willen vragen. Dat deze extra taken tussen de overige werkzaamheden door moesten, nam ik voor lief. Dat een ander zijn naam eronder zette eveneens. Ik vond het een eer dat mijn zorgvuldig uitgewerkte ideeën überhaupt op een directietafel eindigden, of basis vormden voor een overleg op hoger niveau.

De beren lachten duidelijk het laatst. Ik vroeg immers niet om extra tijd of erkenning (bv. waardering in de vorm van een functie-uitbreiding, of hoger loon). En waarom zou een leidinggevende dit bieden? Zijn rol is op de eerste plaats delegeren, het beste uit mensen halen, en dit benutten voor verdere strategieën. Als een medewerker zich gelukkig prijst met de situatie zoals die is, dan zal een leidinggevende niet zelf beginnen over eventuele loonsverhogingen, of waardering/erkenning op functioneel niveau.

De ontstane hechte samenwerking tussen mij en een leidinggevende, groeide vaak uit tot vriendschap. In een vriendschap ga ik niet om geld of promotie vragen. Opnieuw gegniffel achter berenklauwen.
Aangezien ik een hechtheid van samenwerking altijd heb verwelkomd, heb ik niet helder gezien dat een ander wellicht met gedachten van eigenbelang zou kunnen spelen. Deze realisatie is de laatste weken gekomen.
De vertrouwensband en het feit dat iemand waarde aan je ideeën en gedachten hecht is blijkbaar lange tijd beloning genoeg, als je achternaam Beer is.
Dit inzicht had ik nodig. De jacht op de beer is uit dit inzicht geboren. Volgende keer de actiepunten!

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Na het inzicht, tijd voor actie.

Einddoel
Mijzelf een weg naar buiten banen. Het vinden van een baan, waar ruimte is voor mijn idealen.

Aandachtspunt
Mezelf als waardevol leren presenteren, om met een leidinggevende of organisatie te kunnen spreken in termen van interessante bijdrage die ik zou kunnen leveren voor de organisatie, en in termen van ‘beloning’. Het leren denken in termen van eigen belang en eigenwaarde, maar presenteren in het kader (belang) van de organisatie.

Actie I
Een gesprek met mijn leidinggevende heeft inmiddels plaatsgevonden met als resultaat dat ik m.i.v. september 1 dag per week vrij mag maken om mijn gedachten/ideeën omtrent verbeterde donorservice, en het optillen van onze afdeling naar een hoger kwaliteits- en tevredenheidsniveau mag vormgeven. Ook heeft mijn leidinggevende me gevraagd voor hem waar te nemen op de Brainstorm voor Wereldbloeddonordag 2007 op 21 augustus. Na de aanvankelijke euforie kwam ik tot de conclusie dat ik in dezelfde valkuil was gevallen. Er was nog altijd geen waardering in de vorm van geld, of promotie besproken. Maar wel een waardering in tijd! Aldus Winnie de Pooh.

Actie II
Ik zal dan ook een vervolggesprek moeten aanknopen, om het financiële en functionele plaatje optimaal te krijgen. Hiervoor moet ik sterker staan, en zal ik vanaf 23 augustus een Essence Training volgen. Dit om tot mijn kern te komen, en mijn zelfvertrouwen hanteerbaar te maken. Deze tip heb ik gekregen van iemand die verstand heeft van jagen, kennis van beren, en het gulle hart van een leeuw. Ze kwam als een geschenk uit de jungle gevallen.

Actie III
Mijn sollicitatiebrieven en cv zijn geschreven door beren die mij het liefst niet de wereld insturen. Hierdoor ontstaat een ‘gevecht’ tussen mij en mijn beer, een allesbehalve kort en bondig gevecht op papier. Het innovatieve, creërende, zich vrij pogen te maken versus het kleinmakende. De teksten zijn overweldigend, niets aan het toeval overlatende. Het gevecht met de beren het liefst op papier uitvechtend, om deze niet ter plaatse te voelen opborrelen. Een sollicitatie- of onderhandelingsgesprek voeren als beer, in een berenvel, of met een berenklauw om je nek, is geen succes. Via netwerkopdrachten die Pierre voor mij heeft, zal ik de komende periode oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Tussentijds wil ik mijn cv een nieuw bondig leven inblazen, waarin ik tot honing kom.

Actie IV
Het Bezielingsboek, en het Kwaliteitenspel hebben mij geleerd dat kwaliteit en bezieling een weg is naar zelfvertrouwen. Hoe je de eigen (beerloze) moedige ziel kunt vinden, vasthouden, en hier ambitieus in mag zijn. Het boek van Ofman geeft een hoopvol perspectief. Durf je wensen uit te laten komen. De energie zal zich dan mobiliseren, en alles in je doen en denken gericht maken. Alsof de dingen die werkelijk bij je horen, antwoorden voor je hebben, meer geaccentueerd zullen zijn, beter zullen ruiken, aanvoelen, stralen dan die dingen die je niet eigen zijn.
Ook deed het mij inzien dat als je te lang in omgevingen blijft waarin je te weinig ziel/bezieling/kwaliteit ervaart, dat je uitdooft. En als het licht uitgaat, kom je in de schaduwzijde terecht. Daar waar het krioelt van de beren, valkuilen en allergieën. Voor je Kwaliteit en je Kracht moet je in het licht wezen. Daar ligt ook het Zelfvertrouwen. Dus ook dit was en blijft een missie voor mij. De kwaliteiten aan het licht brengen. Inmiddels heb ik het Kwaliteitenspel met 10 mensen gespeeld.

Actie V
Met behulp van het Kwaliteitenspel en het formuleren van kwadranten heb ik mezelf in eigen en andermans ogen gezien. Het waren ogen van vriendschap, soms zelfs bewondering. Dit heeft mij getroffen en warm gemaakt. De vonk sprong aan. Het prachtige van de kwadranten is dat als je ze in alle puurheid gaat ontdekken (dus niet vanuit je ‘oppervlakkige’ gedrag maar echt vanuit je kern ervaart en doelt) dat ze dan een immense verrijking opleveren naar hoe je jezelf vorm kunt geven in allerlei soorten omgevingen. Het laat ook zien hoe je daarin tot nu toe geslaagd bent. Ook opent het mijn ogen over wat nu een kwaliteit feitelijk is. De kwaliteit die je neerlegt voor een ander is met ook een uitspraak over jezelf. Hierin heb ik ontdekt dat het benoemen van een kwaliteit in een ander, een ontmoetingsplek is voor daar waar je samenkomt en datgene aanduidt wat je van een ander kunt leren, of een ander kunt geven. Het ‘kwalificeren’ van een ander, leerde mij veel over mezelf (mijn eigen vermogen, onvermogen, allergie, uitdaging). Het gevoel dat ik altijd heb gehad, namelijk dat ik ‘situationeel’ ben, heb ik hierin bevestigd gezien. Een persoon die is/wordt dankzij of ondanks haar omgeving. Mijn contacten/relaties/vriendschappen laten mij zien in hoeverre ik m.b.v. anderen iets in mijn eigen kern heb bereikt/aangeboord, een kern die veelzijdigheid als centrum heeft. Vandaar een honger naar variatie, afwisseling, het nieuwe. Ook zie ik dit bewezen in het feit dat een verscheidenheid aan mensen mij in hun leven hebben uitgenodigd, en ik hen in het mijne. De inspiratie die ik in deze mensen ervaar, bleek wederkerig, heb ik tijdens het spel ontdekt. Dit besef heeft me eveneens opgewarmd.

Wederkerige inspiratie als sublieme vorm van gerichte waarheid/echtheid en wederzijdse betrokkenheid.
'The extraordinary is the ordinary seen in all its glory' (Philip Levine).

Volgende keer meer actiepunten!

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Waar was ik gebleven?
Eigen en andermans valkuilen, allergieën, kwaliteiten, uitdagingen zichtbaar en voelbaar proberen te krijgen, om vanuit daar de kwaliteit in elk moment te kunnen opsporen. Het is een fulltime job.

Actie VI
Tijdens het kwaliteitenspel kwamen velen met de ‘onzekerheids-valkuil’. Zij zagen hierin een zoektocht naar het vinden van mezelf en een plek waar ik en mijn gevoeligheid begrepen werd, hierbij maakte ik gebruik van een eerlijkheid en een oprechtheid die soms rauw aan kon doen, en vaak streng was naar mezelf toe en vertrouwend naar anderen. Een voormalig leidinggevende met wie ik het spel heb gespeeld, kwam met de gedachte dat zij het idee had dat mensen jaloers op mij waren en dan allergisch reageerden op mij. Waarna ze zag dat ik op dat soort momenten in een bemiddelaarspositie schoot, soms ten onrechte.
Ik heb de allergie die ik bij een ander dacht op te roepen, vaak gezien als iets wat ik mezelf aan moest rekenen om vervolgens een stap terug te doen, ervan overtuigd dat mijn idee van dat moment, of manier van kijken gewoonweg stom was of elders beter besteed. Ik probeerde dan andermans visie te omarmen, inzichtelijk te maken voor mezelf, de mijne even uit te zetten. Soms schoof het mijzelf te ver naar achteren.

Actie VII
De kwaliteiten en valkuilen hebben mij een goede richting gegeven naar het soort werk dat ik graag zou doen. Ik heb hiertoe een lijst van gewenste werksferen opgesteld. Een werksfeer waarin het leven zelf centraal staat, en waarin ervaringen, belevenissen, ontmoetingen de hoofdrol spelen, én waarbij er een vertaalslag gemaakt kan worden naar de kern/essentie van die bewuste ervaring/ontmoeting. Het doel is dan het overbrengen (van iets essentieels) aan anderen, waarbij inspiratie, bezieling, en geboorte van de ander het eindproduct is. Schrijven kan een medium zijn waarin deze vertaling vorm kan krijgen. Steun (advies) aan derden/bemiddelen kan een andere vorm zijn, waarbij persoonlijke betrekking het uitgangspunt is. Een derde vorm zou in de richting gekozen kunnen worden van PR of Opleiding & Ontwikkeling bij een bezielde organisatie. Het observerende, onderzoekende, brainstormende en creatieve van een open en gevoelig karakter zal denk ik in dergelijke werksferen niet snel in een valkuil schieten, doven.
Communicatie zal hoe dan ook centraal staan, communicatie als middel om te verbinden.
Communicatie in een zuivere vorm, vanuit de kern. Niet eentje die gebaseerd is op techniek en tactiek, gedrag i.p.v. ‘zijn’. Écht contact, dat is mijn bedoeling.

Het aanvankelijke idee van redactiewerk sluit hier nog steeds op aan. Belangrijk is het dan om een redactieomgeving (bv. tijdschrift) te vinden waarin bezieling de hoofdrol heeft. Ook kan ik mij voorstellen dat je bijvoorbeeld als schrijver van een column veel kwijt kunt van mijn idealen. Maar net zo goed zie ik aanknopingspunten in een omgeving die zich bezighoudt met groei & ontwikkeling van anderen en die hierbij kernen en kwaliteiten als uitgangspunt neemt (bezieling en inspiratie). Welke concrete functie ik in een dergelijk bedrijf zou kunnen invullen? In een inspirerende omgeving lijkt me een dag lang enveloppen likken zelfs bezielend. De netwerkopdrachten zullen mij in de gelegenheid stellen me te oriënteren binnen deze werkomgevingen.

Actie VIII
Tijdens het traject heb ik het schrijven op het forum gezien als een vorm actie om mijn zelfvertrouwen aan te gaan. Het was een manier voor mij om mijn mening en proces zichtbaar te maken, en achter te staan. Ook heb ik willen voelen wat ‘schrijven’ nu eigenlijk voor me betekent.
Ik ervaar kracht, inzicht en zingeving als ik schrijf. In die zin is het wezenlijk. Ik vergeet tijd en ruimte om me heen, geniet en heb plezier. In die zin is het bezielend. Maar hoe word ik door anderen ontvangen? Ik heb ontdekt dat ik draadloos kan zijn. Maar ook een mobiel geeft verbinding. Ook kan ik onklaar zijn. Ik en de veranderingen zijn inderdaad nog lang niet klaar. Wat is dan eigenlijk mijn of andermans belang bij het schrijven? En hoe belangrijk is het voor mij?
Onlangs vond ik in mijn postvak op het werk een krantenartikel met de titel: ‘Zelf schrijver worden’. Het idee dat iemand anders mij een schrijversgedachte aan de hand heeft willen doen, gaf me een goed gevoel. Ik merkte hoe onzeker en tegelijkertijd gelukkig ik me voelde.

Actie IX
Sinds ik met de opdrachten in de weer ben geweest, en het boek van Daniel Ofman heb gelezen heb ik kansen gezien die ik eerder niet gezien zou hebben. Gesprekken gevoerd die mij iets aanreikten om verder mee te kunnen. Ontmoetingen gehad die eveneens aanreikend waren, inzichtelijk. Ik heb mensen om advies/hulp gevraagd. Meegemaakt dat mensen uit zichzelf hulp aanboden. Het zelfvertrouwen tussendoor voelen groeien, dan weer krimpen, soms zien draaien, soms zien liggen, maar hoe dan ook ervaren dat het zelfvertrouwen niet vastligt, maar open voor verandering en training is (Essence Training).

Het leven is voelbaar en in beweging. Het wakkert een missie aan. Een wakkere baan. Ik en de veranderingen zijn nog lang niet klaar.

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Afgelopen maandagavond was de laatste post-training van Essence.
De training is een bijzondere ervaring, tintelt lang na.
Het is alsof je 5 dagen los van de wereld leeft, en alles wat voor die tijd in beweging was, stil staat.
Innerlijk gebeurt er van alles.
De intensiteit is moeilijk te beschrijven.
Tussendoor uitrusten of bezinken is er niet bij.

Enig inzicht heb ik gekregen in hoe ik ben in verschillende situaties;
in mijn eentje, in een grote groep, in een kleine groep, 1-op-1, in verschillende emoties (andermans en eigen emoties), in verschillende gedachten.
Ook de beren heb ik gezien, eigen beren en die van anderen, en de verschillende posities van waaruit je ze kunt benaderen

De wereld die tijdens de training gecreëerd wordt is er eentje die indringend is en mij overweldigd heeft.
Veilig, besloten, concreet en vol zorg enerzijds, abstract en surrealistisch anderzijds.
Een mix van feitelijk realisme en buitenzinnige bijna droom ervaringen.
Een innerlijke wereld rondom je heen.
De innerlijke wereld van 70 mensen en die van jezelf hier tussendoor.

Of het mij dichter bij mijn zelfvertrouwen heeft gebracht, betwijfel ik.
Dat het me iets heeft opgeleverd, dát wel.
Wat precies, is moeilijk te duiden.

Misschien wel gewoon de realisatie dat ik ben wie ik ben,
en het hier en nu, hier en nu is.
Het verleden (land der beren) doet er eigenlijk niet toe.

Gevoelens zien als gevolg van een gedachte, die te veranderen is,
of als gevolg van een mening, die eveneens te veranderen is,
is een bevrijdende ervaring.

Een doorbraak creëren waarbij ik voorbij ga aan mijn gevoelens en gedachten is een nieuwe richting.
En makkelijker gezegd dan gedaan.

Het focussen op de dagelijkse successen (hoe ‘klein’ ook), niet het falen, is een concrete weg om oude roestige gedachten te vervangen met succesvolle nieuwe. Dagelijks mijn successen opschrijven werkt.

Mezelf als mogelijkheid zien
en een volgende stap zetten.

Daarover een volgende keer.

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal!

Kort na de 5-daagse Essence Training heb ik mijn leidinggevende een mail gestuurd waarin ik hem vroeg of hij tijd kon vrijmaken voor een gesprek. Ik gaf hierin aan concrete afspraken te willen maken ten aanzien van onze laatste gesprekken, en hoe daar vorm en invulling aan te geven. Ook heb ik in het mailtje aangegeven met hem te willen werken aan een P.O.P (persoonlijk ontwikkelingsplan) zodat er een concrete richting ontstaat waar naartoe ik kan werken, met de daarbij gemaakte afspraken om er te komen. Ik gaf aan meer inzicht te willen krijgen in mijn mogelijkheden binnen de organisatie, zowel binnen als buiten de eigen afdeling, daar waar mogelijk te willen ´snuffelen´. Mijn kennis en kwaliteiten inzetten daar waar deze meer tot recht komen. Met de hartelijke groeten daaronder. Send. En súcces.

Vrijwel direct kreeg ik een mail terug. Pling!
Het magnetron effect.
Diezelfde middag zaten we aan tafel.
De eerste concrete afspraken zijn toen gemaakt.

Vrijdag 15 september gaan we voor het eerst ideeën sparren over verbeterde donorservice en optimalisering van de productiviteit en sfeer op de afdeling. Vanuit daar definiëren we startpunt en richting en ga ik aan de slag.

Het uitgangspunt is dat dit project een periode van 6 maanden zal omvatten, waarbij ik 1 dag per week vrijgemaakt word. Hierbij wordt het belangrijk dat ik veel met andere afdelingen spreek, mensen weet te bewegen, de juiste informatie op de juiste plek weet te halen of neer te leggen. Tussendoor brainstormen met de leidinggevende. En plannen en ideeën concreet op papier uitwerk.

De leidinggevende gaat voor mij uitzoeken of ik gedurende de duur van dit project een extra vergoeding voor de taakuitbreiding kan krijgen. Pling! La la la lasagna! Het vragen om een extra vergoeding ging mij overigens niet makkelijk af. Het kwam er niet uitgedacht vloeibaar uit, wel hoorbaar.
Ook heb ik het idee gevat om in gesprek te gaan met iemand van HRM als ook met de manager Donorzaken om mijn doorgroei mogelijkheden duidelijk te krijgen. Als ik eenmaal met het project van start ben gegaan, zijn dit stappen die daar goed in passen.

Tussentijds heeft Pierre niet stil gezeten en indrukwekkende netwerkcontacten voor mij georganiseerd.

Het eerste netwerkgesprek met Mabel van den Dungen (adjunct hoofdredacteur van Reclameweek) heeft afgelopen woensdag plaatsgevonden! De insteek van dit gesprek was een oriëntate op het vakgebied van redacteur.
Mabel is iemand die op schrijfgebied en creatieve denktanking heel wat zuilen op haar naam heeft staan, veel alternatieve eigen wegen heeft gevonden om er te komen, en voortdurend in ontwikkeling is en blijft. Op z´n zachts gezegd imponerend.

De sfeer van het gesprek was welkom, open, ontspannen, concreet. Haar menselijke benadering zorgde dat ik de zenuwen de baas bleef. Ondanks haar wervelende persoonlijkheid. Haar gulheid was overdonderend, heeft me verrast. De tijd vloog om.

Ik heb met haar afgesproken het besprokene eerst goed te laten bezinken en haar op de hoogte te houden van mijn vervolgstappen. Ze heeft me nog al wat aangereikt om over na te denken:
een weblog voor mijn schriftelijke identiteit, een stageplek op de redactie, literatuur om mezelf bij te scholen op redactioneel gebied, geschreven werk aanbieden aan bladen (stoute schoenen aan), solliciteren nu de markt gunstig is, de verschillende genres verkennen, het mezelf bekwamen in het afnemen en schrijven van interviews, een stappenplan maken.

Ik weet niet goed waar te beginnen! Het duizelt van de mogelijkheden en de te bewandelen wegen!

Een tweede netwerkgesprek volgt. Dit keer ter oriëntatie op het vakgebied van persoonlijke bemiddeling.

Een derde contact waar Pierre zijn best voor heeft gedaan, is een mogelijke ontmoeting met de hoofdredacteur van het tijdschrift Happinez. Uit de correspondentie die Pierre met haar heeft gevoerd, is mogelijk een kleine opening ontstaan, waar ik wellicht een vinger of teen tussen kan krijgen. De stoute schoenen moeten dan aan.

Mezelf als mogelijkheid zien, en stappen zetten.

Pling!

Warme honing.

Darluz