Zoals ik al aangaf heb ik niet het idee dat de studies aan zich er iets mee te maken hebben dat ik het niet naar mijn zin heb. Het is meer het studeren zelf wat mij tegen staat. Ik ben dan ook goudeerlijk als ik zeg dat de motivatie om deze studie te volgen het papiertje is wat ik ermee kan behalen. Dit is naar mijn mening een compleet verkeerd uitgangspunt en ik ga het hiermee dus ook zeker niet redden. Ik ben nu dan ook wel aan t kijken wat ik verder voor studies kan doen, maar het enige wat ik eigelijk echt wil is werken. Hiernaast wil ik dan best nog eens een cursus volgen bij de LOI, zoals gezegd beviel mij dit goed.
Zoals jullie misschien zien in mijn verhaal begin ik aan te sturen op een mislukking van de studie. Ik heb dit zelf door, maar doe er niks aan en zo kom je in een negatieve spiraal terecht die er uiteindelijk voor zorgt dat je het niet meer ziet zitten en de studie opgeeft. Ik weet dit omdat ik het met mijn vorige studie precies zo heb meegemaakt. Twee maanden heb ik het daar volgehouden. En nu wederom ik heb mijn studieboek voor me en ik ga niet lezen, ik kan me er niet toe zetten. En hoe meer ik alles van me afschrijf, hoe rustiger ik word, maar hoe sterker het gevoel word om te stoppen met de studie. Logisch ook want dit is wat ik eigelijk graag wil, dus hoe dichterbij dit komt hoe prettiger voor mij.
Om verder een klein voorbeeldje te geven. Als ik zie dat een goede vriend volledig vanuit niks, volgens mij niet eens een middelbare school diploma, nu een goede baan heeft met een redelijk salaris, simpelweg door ervaring op te doen en op te klimmen, word ik helemaal happy. Echter als ik mijzelf nu inbeeld door te vechten en mijzelf later zie in een hoge functie met een pak aan en een dikke auto van de zaak laat het mij koud. Het einddoel aanzich ziet er voor mij leuk uit, maar de weg die ik moet gaan om er te komen niet. Zeker als ik mij dan bedenk dat ik na het behalen van mijn papiertje ook nog lang niet zover ben.
Ook ben ik bang voor een eventueel slecht CV met twee afgekapte studies, voor de eerste heb ik een hele goede kloppende reden, dus niks geen smoesjes, maar nu voor de tweede? Geen motivatie staat niet zo mooi op je CV, dan kan ik hem misschien beter niet vermelden. Je zou misschien zeggen als je echt graag wilt dan stop je toch, maar dit houd mij dus tegen.
Tot slot wil ik nog even zeggen: Telkens als ik mijn stukjes teruglees heb ik het idee zwaar depressief over te komen. Ik ben absoluut niet zo, ik ben een heel vrolijk en redelijk positief mens. Ik ben ook absoluut niet van plan overspannen te geraken door dit alles, ik bescherm mijzelf goed. Het enige waar ik met mezelf mee in de knoop zit is dat ik van mezelf iets MOET doen (studeren) terwijl ik dit helemaal niet ambieer. Hetgeen mij tegenhoud te stoppen is de onzekerheid die volgt. Als ik nu de zekerheid zou hebben volgende week een baan te hebben waarvan ik goed rond kan komen, zou ik onmiddellijk toestemmen. Ook lijk ik misschien lui over te komen, want ik wil niet leren. Niks is minder waar, ik werk al vanaf mijn 12e, altijd zelf voor werk gezorgd. Begonnen met auto's wassen voor jan en alleman en zodra ik echt mocht werken heb ik dit ook gelijk gedaan.
Om ook nog even te reageren op "ikgaervoor" ik heb aankomende week een afspraak met een studieadviseur bij mij op school. Ik ga het gesprek goed voorbereiden en alles precies zo zeggen als ik dat hier doe. Ik hoop ergens dat er nog hoop is om mijn studie toch succesvol af te gaan ronden.
|
Soortgelijke discussies
Hybride weergave
