26 jaar en onzeker over wat ik met mijn leven aan moet

PS Iets te snel getyped, bedoelde: Oh en je moet NIET teveel kijken naar de mensen waarmee het zogenaamd beter gaat...

Geloof in jezelf en vecht voor je dromen/idealen ook al lijken ze ver weg, het kan echt als je maar wil en erin blijft geloven.

En nee, ik heb geen filosofie gestudeerd al zijn mijn posts misschien wat filosofisch. XD

Hi,

Goede tips allemaal denk ik. Ik hoop dat ik er nog een voor je heb. Zelf loop ik nu al een tijd bij een loopbaancoach van Academy Coaching (zitten op meerder plaatsen in NL geloof ik). Mij heeft het heel erg geholpen om duidelijk te krijgen wat bij mij past maar ook wie ik ben, en om van daaruit te kijken naar oplossingen. Het kost wel wat geld, maar ik vond het zeker de moeite waard en een intake is gratis.

Ook wil ik je laten weten dat je, zoals je al gelezen hebt, echt niet de enige bent die in dit schuitje zit. Ik heb een mbo ontwerpen gedaan (goh, wat is dat toch daarmee...). Toen heb ik een jaar gewerkt via uitzendbureau omdat ik toch niet echt die richting op wilde, inderdaad allemaal van die rotbaantjes in spoelkeukens en ja, inderdaad, die hebben geholpen om te laten inzien dat ik dát niet wil dus actie moest ondernemen. Mijn middelbare school was vwo dus ik heb gekozen om toch nog uni te doen. Nu klaar, met een diploma Taal- en Letterkunde waar niemand op zit te wachten. Twee keer tijdelijk werk gehad, al mijn spaargeld op ondertussen.

Weet je wat ik gedaan heb vanmorgen? Ik heb me aangemeld bij de Voedingsbank en ik schaam me daar niet voor. Er zijn allerlei regels en initiatieven die je kunnen helpen als je niet meer rond kunt komen. En die stufischuld daarvoor heb je iets van 15 jaar om die terug te betalen, ik zou me daar niet al te druk over maken op dit moment.

Groeten!
I.

[Rudolf84]

Beste 'Gasten'

Dank voor jullie reacties. Dit doet me erg goed. Ik ben namelijk al lange tijd aan het kijken naar verschillende mensen die in een soortgelijke situatie zitten. Niet dat ik jullie daarmee vergelijk, maar het is erg fijn om respons te krijgen.

Sinds de zomer is het erg gaan knagen dit probleem, nadat ik 'mijn doel' de vierdaagse had behaald en gelopen. Sindsdien ben ik ook weer onder behandeling gegaan van een psycholoog.
De depressieve klachten en vooral de erge gedachten gaan met pieken en dalen. De ene keer heb ik er erg last van en de andere keer weer minder. En als ik er last van heb, dan kan ik ook echt in de ergste negatieve gedachten denken. De psycholoog heeft gezegd dat ik geen depressie heb, maar aan mezelf moet werken.

Iedereen om me heen zegt ook wel dat ik moet doorgaan met de studie. Het stoort me alleen ontzettend, en nu kijk ik weer te veel naar anderen, dat vrienden van me een baan hebben en niet vast zitten aan een schuld. Maar als ik nu zou stoppen, dan moet ik alles terugbetalen zo'n 77.000 euro. Mijn doel is absoluut niet rijk te worden, maar het liefst z.s.m. van die schuld af zijn. En dat is een droom.
Ook merk ik dat ik het liefst weer veel terug wil naar mijn ouders en naar de plaats waar ik vandaan kom. Als ik nu een ton zou winnen of verdienen door een mega opdracht. Dan zou ik mijn studie stoppen en mijn schuld af betalen en terug gaan naar waar ik vandaan kom.

Door mijn negatieve gedachten merk ik steeds meer dat ik meer collectief ben en niet een individualist. Ik studeer voor manager, maar ben absoluut niet iemand die van managen houdt. Ik wil dingen maken en vormgeven en zoek altijd naar mensen om me heen die samen met mij aan de gang willen.
Tegen het afstuderen begin ik ook steeds meer op te zien. Het gaat namelijk om een akademisch onderzoek te doen terwijl ik een hbo opleiding in de media doe.
En door mijn eeuwige student zijn en negatief zelfbeeld kom ik ook maar geen vriendin tegen.

Enfin, ik moet nu dit half jaar nog allemaal tentamens opnieuw gaan doen om in februari stage te mogen lopen. Hoop dat de stage me meer motivatie geeft om door te gaan want op dit moment kan me alles gestolen worden.

Hey Rudolf,

Ik zit nu in een soort gelijke situatie maar dan in een vroeg stadium. Ik ben nu 20 jaar en heb een HAVO diploma, daarnaast een propedeuse voor mijn HBO-Verpleegkunde (ben ik mee gestopt) en een propedeuse voor mijn HBO-Sport en Bewegings Educatie. Ook ik ben nu weer ontzettend aan mijzelf aan het twijfelen. Heb gister mijn probleem met de huidige studie aan mijn ouders verteld. Dit heb ik al een paar maanden voor ze verscholen omdat ik bang ben dat ik hen teleurstel in mijn keuze om misschien WEER te stoppen met een studie. Eerste reactie was dat het als een schok kwam omdat ze dachten dat ik gelukkig was op deze studie, maar ik had al die tijd een masker opgedaan en telkens gezegd als ik thuis kwam: ja gaat goed. Stel ik zou nu stoppen, dan zou ik echt niet weten wat ik nu zou moeten doen. Als ik naar mijzelf kijk dan zie ik iemand die niks kan, niks kan afmaken, nooit dingen goed doet, nooit mensen om zich heen trots maakt of trots op zich zelf kan zijn.
Als ik nu stop heb ik alleen een HAVO diploma en twee P's op zak. Als ik uitga met vrienden kan ik altijd mijn zorgen even vergeten en geniet ik echt van het leven. Maar het moment dat ik weer aan school denk word ik erg depressief.
Ik vind jou verhaal erg aangrijpend en zou graag reacties van anderen en jou op mijn verhaal willen.
Wat dat met een vriendin betreft, ik weet niet hoe het voor jou voelt omdat jij nu eind 20 bent maar ik heb nu een vriendin, ze heeft alles voor me over, wil dat ik me goed voel en lekker in mijn vel zit. Maar uiteindelijk zijn het vooral je vrienden (voor mij mijn vrienden) die je gelukkig maken. Je gaat met ze uit, kan met ze over van alles praten en geven je soms nog goed advise ook.
Ik hoop op een reactie van jou of van wie dit bericht ook leest ^^
Sterkte kerel!

Nick

Beste Rudolf,

Ik heb je posts gelezen en wat ik veel tegen kom is dat je je problemen telkens omschrijft en daar ook te veel mee bezig bent. Je praat jezelf veel negativiteit aan en ziet veel problemen. Hierin ben je niet de enige, denk dat 90% van de mensen hier wel mee te maken heeft. De truck is echter hiermee te stoppen en deze negatieve gedachtes in positieve om te zetten.

Waar ik persoonlijk van overtuigd ben is dat iedereen alles kan wat hij wil, als je hierbij je hart maar volgt en je passie(s). Het feit dat jij telkens aangeeft dat je lui bent, heeft er misschien mee te maken dat je gewoon dingen doet die je niet leuk vindt en dat je de lat telkens te hoog legt. Dan is de drempel ook een stuk hoger ;-)...

Ook is het goed dat je nu bij een psycholoog zit. Het helpt om erover te praten. Hetgeen wat een psycholoog doet is relativeren voor jou en alle negatieve verhalen omzetten in positieve en je helpen te zoeken wat bij je past. Dit kun je jezelf ook aanleren door (bijv. RET of NLP) of doe een online cursus zelfvertrouwen.

Degene die jou momenteel en de afgelopen jaren het meest in de weg zit ben je zelf. Op het moment dat je zelfvertouwen krijgt en creeert, houdt niemand je tegen en kan je vol positieve energie hetgeen najagen wat bij jou past!

Heel veel suc6 en vergeet vooral niet van het leven te genieten en ook in het nu te leven! Zodra je dat gaat doen, komen alle successen vanzelf (baan, vriendin etc.).

Yes precies het zelfde verhaal.
24 jaar oud. Geen idee wat ik later wil worden. Ken mezelf inmiddels maar al te goed, maar merk toch dat ik van heel veel dingen gelukkig wordt en absoluut niet ergens aan wil vastzitten. Ik denk vernieuwend. Ben sociaal, ambachtelijk en creatief. Als ik aan vastzitten denk, denk ik aan zoiets als een studie. Ik heb een periode lang in het buitenland gewoond. Toen ik terug kwam in Nederland dacht ik dat ik het helemaal ging maken door een studie te volgen. Half jaar beeldende kunst gedaan, mee gestopt. 2 jaar grafische vormgeving.. mee gestopt. Momenteel 2 jaar Leerkracht basisonderwijs.. en daar ga ik binnenkort ook mee stoppen. Ik ben van plan om te gaan werken en ervaring op te gaan doen. Misschien kom ik er dan achter wat ik wil gaan doen. Weetje.. je kunt doorstuderen aan een studie .. waar je helemaal niks aan vindt... voor dat papiertje en de goedkeuring van de gene die om je heen staan.. maar je kunt ook iets in het leven doen- waar jij als persoon gelukkig van wordt. Ik denk dat ik liever terugkijk over 5 jaar en denk... ja ik ben toen gestopt met mijn studie, maar ik ben ook persoonlijk heel erg gegroeid, ik weet nu wat ik niet wil en het heeft me dichter gebracht bij de keuze die mij wel interesseert.

Be happy. En een psycholoog.. ik dacht ook dat ik die nodig had.. Ik heb al een coach. Die coach is fijn, die helpt mij de stappen te nemen, die ik soms niet durf te nemen.
Blijkbaar heb ik geen psycholoog nodig. Ik heb gewoon stres, omdat ik de stap niet durfte te nemen om de opleiding te stoppen.. wat zorgde voor nog meer kwalen. Het is vrij simpel.
Dare to live!