Hey Rudolf,
Ik zit nu in een soort gelijke situatie maar dan in een vroeg stadium. Ik ben nu 20 jaar en heb een HAVO diploma, daarnaast een propedeuse voor mijn HBO-Verpleegkunde (ben ik mee gestopt) en een propedeuse voor mijn HBO-Sport en Bewegings Educatie. Ook ik ben nu weer ontzettend aan mijzelf aan het twijfelen. Heb gister mijn probleem met de huidige studie aan mijn ouders verteld. Dit heb ik al een paar maanden voor ze verscholen omdat ik bang ben dat ik hen teleurstel in mijn keuze om misschien WEER te stoppen met een studie. Eerste reactie was dat het als een schok kwam omdat ze dachten dat ik gelukkig was op deze studie, maar ik had al die tijd een masker opgedaan en telkens gezegd als ik thuis kwam: ja gaat goed. Stel ik zou nu stoppen, dan zou ik echt niet weten wat ik nu zou moeten doen. Als ik naar mijzelf kijk dan zie ik iemand die niks kan, niks kan afmaken, nooit dingen goed doet, nooit mensen om zich heen trots maakt of trots op zich zelf kan zijn.
Als ik nu stop heb ik alleen een HAVO diploma en twee P's op zak. Als ik uitga met vrienden kan ik altijd mijn zorgen even vergeten en geniet ik echt van het leven. Maar het moment dat ik weer aan school denk word ik erg depressief.
Ik vind jou verhaal erg aangrijpend en zou graag reacties van anderen en jou op mijn verhaal willen.
Wat dat met een vriendin betreft, ik weet niet hoe het voor jou voelt omdat jij nu eind 20 bent maar ik heb nu een vriendin, ze heeft alles voor me over, wil dat ik me goed voel en lekker in mijn vel zit. Maar uiteindelijk zijn het vooral je vrienden (voor mij mijn vrienden) die je gelukkig maken. Je gaat met ze uit, kan met ze over van alles praten en geven je soms nog goed advise ook.
Ik hoop op een reactie van jou of van wie dit bericht ook leest ^^
Sterkte kerel!
Nick
|
Soortgelijke discussies
Vertakte weergave