Bezieling en Geboorte

[Darluz]

Dag allemaal,

Mijn lichaam heeft besloten met hamerslagen in het hoofd aan te geven wanneer iets genoeg is.
Mijn huidige werkomgeving is luid en duidelijk genoeg (het project buiten beschouwing gelaten).
En dat is geen pretje.
Karweitjes, klusjes die ik eerder zonder morren want-hup-in-de-automaat klaarde, met twee vingers in de neus en 8 in de lucht,
doe ik nu met luid getimmer in het hoofd.
Timmersalvo’s van loodzware demotiverende werkzaamheden kettingbotsend op onwrikbaar metalen oninspirerende denkwijzen
die zich herhalen als een gong in een gong in een gong.
Kadoing-oing-oiing.
De harmonie in elk geluid is uit mijn hoofd gerukt. Het klettert alle kanten op.
Tussen het gekletter door handel ik telefoontjes af en doe administratie.
Ik heb hierbij al mijn vingers, ook die twee in mijn neus waarmee ik normaal makkelijk wegkom, hard nodig om mijn implosieve hoofd vast te houden en niet als een paard door te laten draven.
Glorieus maar-niet-heus.
Mijn hoofd had weinig zin in om daar te zijn.
Het 'daar zijn' kostte afgelopen week dan ook meer energie dan me lief is.
Het scheelde maar een ananas of mijn hart had het pand verlaten.

Inez heeft niet gereageerd en ook dit geeft onrust.
Het wachten als een meeuw op de wind, gaat me niet gevleugeld af.
Mocht ik na deze week nog altijd geen reactie gekregen hebben dan zal ik een vervolgstap moeten nemen.
Ik sluit niet uit dat ik opgepropt lig te wezen in een happinez prullenbakje.
Dan wordt het een minder gelukkige zaak om die kreukels glad te strijken en verder te gaan.

Mooier kan ik het niet maken. Het was een week om snel te vergeten.

Darluz