Bezieling en Geboorte

[Darluz]

Dag allemaal,

Om kans te kunnen maken op een loopbaanadvies, zal ik hieronder vertellen waarom ik denk hiervoor in aanmerking te komen.

Het wordt tijd om écht te leven wie ik ben. Dit na jaren geleefd te hebben zonder écht vertrouwen te hebben in mezelf en in mijn bijdrage. Door de nodige, achteraf gezien misschien onnodige faalangsten maakte ik niet af waaraan ik begon. Ik kwam altijd ver, maar haakte op het allerlaatste moment af. De brokstukken: een hoofd vol met net-niet afgemaakte zaken en een hart vol steeds hoger wordende eisen, een bewijsdrang. De successen: Een lange, veelzijdige, intense, creatieve, grillige, veranderlijke ontdekkingstocht vol toppen en dalen langs alternatieve wegen. En veel lessen: zeer veel wegen leiden naar Rome, ontelbare omwegen en onverharde paden meegerekend.

De recht-toe-recht-aan-weg koos en zag ik niet. Blijkbaar heb ik kronkels, bochten, kuilen, heuvels, bergen, rivieren, zo veel mogelijk ervaringen nodig gehad, om te leren. Het klimmen en het klauteren nodig gehad om bij, en soms uit, mezelf te komen, en om tot overtuigingen en beslissingen te komen. Na de tocht van het uitzicht, én van het inzicht genieten. Dit samensmelten, van mezelf en een eigen weg, en het opzoeken van mijn kracht, deed ik niet in schoolbanken of studiebanken, noch door anderen als voorbeeld te nemen. Funest dus, voor de gangbare ideeen omtrent educatie, scholing, opleiding en loopbanen. Ondanks dat, tóch de VWO gehaald, daarna geruime tijd een taal gestudeerd aan de Universiteit, en daarna een switch gemaakt naar een Communicatie opleiding. Ik koos hierbij voor het Vrije Doctoraal, een manier om zelf je pakket samen te kunnen stellen en daarin af te studeren. De examencommissie keurde het pakket goed, en na bijna alles volbracht te hebben, kwam die oude faalangst weer pesten.

Mijn nieuwe route werd het werkveld. Banen waarin ik communicatief sterk kon zijn, maar waarbinnen met zo weinig diploma's helaas weinig door te groeien viel. Of was het door het weinige zelfvertrouwen, die venijnige faallangst, waardoor ik eveneens hier op cruciale momenten van doorgroeien weer afhaakte, mezelf niet naar voren maar naar achteren heb geschoven...

Nu ik 33 jaar ben, voel ik een zeker vertrouwen in mezelf, en wil niet langer genoegen nemen met minder dan dat wat ik écht waard ben. Ik voel dat ik meer kan, meer wil, meer móet. Tegelijk wantrouw ik mijn eigen aanpak, en kan hier wel inspiratie en hulp van buiten bij gebruiken. Ik ben het dwalen beu.

Groeien en ontwikkelen zijn altijd mijn geluksbrengers geweest, variatie en afwisseling. Dit staat nu stil. Het is denk ik niet te laat om de boeg over een andere route te gooien, maar ik mis op dit moment een coach, een persoon die mij door de momenten dat ik vast loop wil sturen, mogelijkheden aan kan reiken. Daar waar vroeger dingen als richting, doel, en focus voor mij periodiek variabel konden zijn, voel ik nu een zekere constante, een soort weten wat ik wil, en weten wat ik niet wil, groter dan de faalangst. De wegen die ik hiertoe tracht te bewandelen lopen helaas door gebrek aan papieren dood, maar ook doordat ik wellicht te weinig mogelijkheden voor mezelf zie, zijwegen in plaats van omwegen dit keer. Ik geloof oprecht dat ik in een fase en realisatie ben aanbeland waarin een loopbaanadviseur succesvol nieuw leven in mijn loopbaan kan blazen, daar waar dit eerder in mijn leven geen kans van slagen zou hebben gehad.

School, Universiteit, Banen, het waren voor mij slechts routes om bij mezelf te komen, en eenmaal gevonden waar dat pad toe leidde, werd het tijd om een nieuwe route te verkennen. Het bereiken van het einde van de wandeling was nooit het doel, als wel het wandelen zelf en het inzicht dat daarbij kwam. Eenmaal tot inzicht gekomen, verloor het pad voor mij aan interesse en verlangde ik naar een nieuw inzicht, een ander pad. Niet het falen maar het slagen kon ik dan voelen, het slagen in het verwerven van inzichten. Faalgevoelens maakten zo plaats voor succesgevoelens denk ik achteraf.
Het vertrouwen dat ik welke studie dan ook tot een goed eind zou brengen was er blijkbaar niet, maar wel het vertrouwen dat ik tot inzichten kon komen.Tijdelijke projecten waarin ik mezelf kon uitproberen, ontdekken, uitdagen of even kon uitrusten.
De rode draad voor mij was het schrijven, puur voor mezelf. Elke dag wel iets, van korte schrijfsels tot langere stukken. En zo eindig ik nu ook maar met een aantal korte schrijfsels, die voor mij staan voor verandering, vertrouwen, kracht.


Haar gevoel
is aan het veranderen.
Het is prachtig.
De straat staat in bloei,
fluistert bomen.

--------------------------------------


de maan drijft op de waterspiegel
die glinstering verdrinkt nooit
het fluistert van vertrouwen, wordt zijde.


-------------------------------------------------



De wandeling.


Lopen

op water

is samen

verdrinken

en weer

verder

wandelen.

Een schip

dat je oppikt

en zinkt,

terwijl je

samen

rustig


verder

wandelt


en

zonder

zwemvest

alles zegt.

-----------------------------------


Ik scheur. Een barst.

Ik kraak. Ik krak.

Een groot stuk

brok. Een golf

van bloem. Uitzaaiing.

Kracht.


------------------------------------

Stil eens stil te.

Opgezweept en uitgeklopt,

waai ik een zucht in het stil dat ik lig

in een lus stil eens stil te.


-----------------------------------

gelukkig
besterf
ik
et
dag
in
dag
uit

van
geluk
in
geluk
uit.





--------------------------------


Dat je speelt in de hemel, in het groot, wind hoort mee naar elders

Een in de verte Moge u gelukkig zijn, gelukkig worden,

een taal lichtstraal zo dun als laken zo vloeibaar

Een in de verte

Een onmogelijk

Ontziel in hemel, dat je scheurt van hart, dat

je stem breekt, mogelijk tussen veren dwarrelt, in

hoog gezang gevangen rondom hemelsblauw verlangen belichaamt maan en zon

De engelen vertellen. Over wit het bezinken in licht dat van hun is

Hoe je valt zonder opstaan ongebroken hongert zelfs onrustig de rust

Onaf tegelijk onwaar, tegelijk onwel, tegelijk ontij

Over ons in onsamenhangend

Een in de verte Moge u gelukkig zijn, gelukkig worden,

een taal lichtstraal zo dun als laken zo vloeibaar,

schittert gordijn.




Gegroet, Darluz.

[Siebrich]

Hallo Darluz,

Van harte gefeliciteerd met het loopbaanadviestraject ! Ik wens je veel succes toe.

Siebrich

[Darluz]

Dag allemaal,

Mijn verslag heeft even op zich laten wachten, maar ik verzeker je, mijn euforie is groot! 3 juli was de grote dag: de eerste kennismaking met mijn loopbaanbegeleider, Pierre Remijn. Voor iedereen die zich afvraagt hoe dat nu in zijn werk gaat: heel gewoon, op een terras, in de zon, een open gesprek in de open lucht. Ruimtelijk, vrij, gewoon, zoals het is. Vanzelfsprekend.

Een hoeraatje voor de eerste handdruk, waarin voor mij gelukkig meteen al iets vertrouwds lag, een klik. Een voorgevoel dat je te maken hebt met iemand die niet te ver van je afstaat om je te kunnen begrijpen. En in ander opzicht, duidelijk over meer gereedschap en zekerheden beschikt om dromen te timmeren. Geef mij ook zo'n hamer...

Het gesprek was eerlijk, vol, in beweging, wakker, en tegelijkertijd rustig, zonder scherpte te verliezen vriendelijk, gul. De kennis en aandacht was gericht, onopgesmukt, vriendelijk, zonder pretenties. Er werd niet gegaapt, en er was geen zandloper. Verleden, heden, verwachtingen wisselden elkaar af. Misschien kan ik het vergelijken met zo'n Russisch poppetje, dat eindeloos in zichzelf blijft terugkomen. Na het openen van het popje vind je eenzelfde popje, maar dan kleiner, en een volgende, nóg kleiner, en zo deel je haar eindeloos door. Net zolang tot je uiteindelijk bij een klein ondeelbare kern komt, een oorsprong. Sommige mensen vinden het bij dit soort poppen leuk om ze in elkaar te zetten, ikzelf vind het leuk om ze juist úit elkaar te halen. In het eerste geval ervaar je groei, in mijn geval ervaar je de vulling, het gewicht, de diepte, de inhoud. Wat mij opvalt trouwens is dat de kleinste pop, de ondeelbare van het stel, altijd het lelijkst is.Ik vraag me eigenlijk af waarom? Meer gepriegel waarschijnlijk. Maar dit even ter zijde... Groeien door herhaling versus lichter worden door deling. Het gevoel van ontrafelen past dan ook goed voor dit eerste gesprek. Ondanks en tegelijkertijd ook dankzij het zo nu en dan afdwalen. Zonder te verdwalen!

Mijn persoonlijke dwaling is, denk ik, het gevoel van heel veel bomen maar geen bos. Heel veel meeuwen maar geen lucht om in te vliegen. Dus ik moet simpel gezegd op zoek naar dat bos, op zoek naar die lucht. Twee boeken die mij in dit kader verder zullen helpen, zal ik als opdracht voor het volgende gesprek gaan lezen. ‘Beren op de Weg, spinsels in je hoofd’ (auteur: Theo IJzermans en Coen Dirkx) gaat over hersenspinsels en andere spinnenwebben die tegen kunnen werken en het boek ‘Netwerken werkt’ (auteur: Rob van Eeden) maakt mij hopelijk bewust van de eindeloze routes tussen bomen, en tussen meeuwen, waardoor het bos en de lucht vanzelf ontstaan. Oftewel: Je hoeft niet alles alleen te doen. Solisten (waartoe ik mezelf reken) klinken inderdaad anders in een orkest.

Ik ben zelf eerlijk gezegd niet zo van het netwerken. Ik ben geneigd te denken dat dit het échte contact in de weg staat. Ik vlecht liever haren of gekookte spaghetti, dan mensen en belangen in elkaar te strengelen. Dan krijg je alleen maar knopen. Allergisch ben ik voor mensen die dat met mij proberen te doen. Ik ben graag trap om op te klimmen, en paraplu om onder te schuilen, maar niet als het een rol is die een ander voor mij kiest, omdat het die ander zo goed past, handig uitkomt. Koop je eigen plu...

Toch ben ik benieuwd om de andere visie te lezen. Dit brengt mij eigenlijk indirect tot een andere opdracht die mij te doen staat: nadenken over het feit waarom alles voor mij persoonlijk geladen is, een betrekking heeft tot iets wat mij raakt, positief of negatief. Hoe krijg je afstand tot jezelf, en dat waar je voor staat? Hoe verhuis je een gevoel naar een neutrale zone, waarin je niet persoonlijk hoeft te zijn, noch personen hoeft te voelen? Mijn CV, is hier een leuk voorbeeld van: te onzeker, hierdoor te volledig, te lang. Van tekst, maar ook wat betreft de tijd die erin gezeten heeft. Als opdracht mag ik mijn CV reduceren tot de helft, jottem! Puntgrootte 0.5 would certainly do it. Enfin, ook een aantal sollicitatiebrieven zullen we nader onder de loep gaan nemen.
Ook mag ik een tekening maken van al mijn ‘contacten’. Erg breed begrip heb ik inmiddels begrepen. De achterovergrootbuurvrouw van de zoon van de melkboer z’n slager en daar de opoe van, kan een belangrijke schakel vormen. De vogels en de bomen echter wel buiten beschouwing gelaten. Want die hebben geen belang anders dan fluiten, vliegen, schijten, nieuwe melodietjes mixen, snavel slijpen, veren stylen, op een tak hangen, nestjes ‘pimpen’, en eitjes goochelen voor Pasen. En in het geval van bomen: vruchten eikels of bloesem droppen, de seizoenen aankleden, kaal worden of uit de knop puberen, schaduw geven en ook appels (en gauw een beetje), een beetje in de wind wapperen, hangmatten en schommels huisvesten, ingekerfd worden, leuk in onze oren ritselen, en mooie boten, kasten, tafels worden, later als ze planken zijn. Voor mij persoonlijk erg belangrijke dingen. Maar voor mijn carrière niet.
Maar nu even serieus... De wereld wordt misschien inderdaad groter, en rijker als je elk contact ervaart als mogelijkheid, verbinding naar iets nieuws, wat je jezelf niet zomaar kunt geven. Groter dan wanneer je ervan uit gaat (zoals ik) dat je het met jezelf zult moeten doen, zonder netten (netwerken).

Tot slot mag ik als opdracht een begin maken met het beschrijven van de Rode Draden in mijn leven. Kleverige dradige ondingen die truttig knellen. Langdradige draden zoals mijn zelfvertrouwen, de honger naar groei en ontwikkeling, het schrijven, methoden van aanpak, financiële factoren, en het moeilijk vinden om een ander om hulp/gunst te vragen. Maar misschien ook wel zoiets simpels als het niet goed tegen smekken kunnen, nagelbijten, velletjes trekken, en het helemaal korrelig en iebelig worden van zand tussen mijn tenen (jaiks!). Om maar met een knipoog te eindigen.
Pierre en Carrièretijgers-crew, nu al bedankt!

Tot een volgende keer!

Gegroet,

Darluz

[scribent]

Netwerken is zeker niet slecht! Het is een grote misvatting dat netwerken vriendjespolitiek in de slechte zin van het woord is. Je moet niet bang zijn om te vragen, ongetwijfeld vind je het ook niet erg om iets te geven aan contacten in jouw netwerk. Niet preuts zijn dus

Maar Darluz, zorg je wel dat je een beroep kiest waarin jouw rijke associatievermogen een kans krijgt?

[Darluz]

Dag Scribent,

Dankjewel voor je fijne reactie! Ik hoop er inderdaad achter te komen dat netwerken zoveel meer is dan alleen het uitwisselen van belangen, meer dan het geven ´omdat je er iets voor terug krijgt´. Geven of ontvangen zonder belangen betekent voor mij overigens niet dat je preuts of zuinig bent met het geven, juist niet. Het is misschien duurzamer, intrinsieker.
Je laatste opmerking, wat leuk dat je dat zegt!
Jij ook veel succes met het vinden van jouw weg!

Veel geluk,

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Voor wie ook wat beren op de weg te verjagen heeft, is het berenboek* een echte aanrader. Een schot in de roos. Het verlegt heel mooi de aandacht van het gevoel dat ontstaat, naar het door jou gewenste gevoel. Het beschrijft heel eenvoudig hoe je binnen generaliserende gedachten, gevoelens, ervaringen de beren kunt uitdagen door deze gedachten, gevoelens, ervaringen eerst te bevragen alvorens ze voor lief of minder lief aan te nemen. Je bevraagt op de eerste plaats de feiten en de doelmatigheid (zin of onzin) ervan. Don Quichot zou in deze fase kunnen ontdekken dat de de zwiepende molens gewoon zwiepende molens zijn, en geen furieus armenwapperende reuzen. In zijn (reali-) tijd was er nog geen bereboek, dus Don Quichot verklaart de oorlog aan de bloeddorstende molens, en staat voor paal. De echte dorstende lastpak is zijn eigen realiteit/verbeelding. Ik probeer me voor te stellen hoe een Don Quichot op zijn paard door het Nederlandse landschap tussen de molens door gierendgek wordt. Niet zo handig. En die molens maar suf draaien en gapen, in een jasje van verveeld vogelepoep. Kortom: blijf bij de feiten, en bepaal je richting. Laat een oude emotie niet je richting worden.
Na de realiteitscheck, en de doelmatige richting ga je de beren bestoken met grotere vragen, filosofische vragen. Dit zijn vragen die het wezenlijke bloot proberen te leggen, onzichtbare waarheden zoeken.

Ik heb gemerkt dat het vermogen dat ik heb om snel te denken, snel te voelen, en te springen van gedachten, dat dit een grote valkuil heeft. Interpretatie en evaluatie gaan gauw een eigen leven leiden. Ik merk dat ik hierdoor te snel naar de filosofische vragen spring, zonder pauze te nemen en rust voor de 'vragen naar feiten' en de 'doelmatigheidsvragen'. Dit te snelle linken wordt in sommige situaties dan ook nog eens gekleurd door mijn cruisecontrol (het ontbreken van zelfvertrouwen) en dan is het niet gek dat het succes in die gevallen achterblijft. Het boek leert je hoe je die automatische piloot (De Grote Generale Beer) met wat honing en een zut bijen het riet in kunt sturen. Je voorkomt dan dat je te snel doorlinkt naar onbekend terrein, waar de beren joelend in de bomen hangen, en de macht grijpen. Langer blijven hangen op de home-page dus, en niet te snel doorlinken.

Ik bedenk me dat het inderdaad meer dan eens voorkomt dat ik surfend op het internet de ene na de andere vloedgolf neem, en zo na flink wat goochelen (googlen) via sinterklaas na heftig doorlinken ineens bij een pot pindakaas uitkom. Totaal geen verband, maar ik ben er toch maar gekomen. Dit is natuurlijk wel een extreem voorbeeld, en het is internet, maar toch. Beren kunnen met je gedachten evengoed aan het goochelen slaan. En een beetje hocus-pocus en abracadabra is leuk, maar om nou Hans Klok met zijn wapperende illusionistische haren te voorschijn te halen als je in vergadering zit, nee. Geen goed plan. Door met aandacht de feitelijke vragen en de doelstellingsvragen door te nemen, en daarna pas aan het filosoferen (doorlinken) te gaan, blijf je meer in het hier en nu van het moment. Je gooit de beren van hun troon, en de pot honing vreet je zelf op. In het hier en nu staan de beren voor paal.

Een andere kant van het te snel filosoferen/te grote vragen stellen is, dat de zaak soms iets te veel gewicht krijgt, te veel snelheid, en lading. Het brengt gedachten op gang die misschien te ver voeren voor de situatie of de persoon met wie je van doen hebt. Of ze nou juist zijn of onjuist, doet er eigenlijk niet toe. Ze zijn elders beter besteed, of gewoon te vergezocht. Waarom zou je de energie daaraan verspillen?
Je gewenste gevoel kan nooit zijn dat je je batterijen voortdurend opnieuw moet opladen. Maar de emotie aanpassen aan de mogelijkheden van het moment, is nooit weggegooide energie. Je gewenste emotie als uitgangspunt nemen, als kompas. Mijn motto moet dus worden: Wat is mijn gewenste gevoel, wat is mijn gewenste doel. En niet: wat is mijn cruisecontrol gevoel?

Beren zijn leuk voor op safari, maar in de cruisecontrol vreten ze je hele voorraad aan. Ik denk dat ik dit boekje nog vaak ter hand zal nemen.

* Beren op de weg, spinsels in je hoofd. (auteur: Theo IJzermans, Coen Dirkx)

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Mijn kijk op netwerken is heus veranderd. Ik ben iemand die van origine het thuisnetwerk mist, dit was mijn eerste kennismaking met het netwerk. Eentje met gaten en afwijzing. Je leert dan dat een netwerk iets kan zijn waar je je niet thuis of geaccepteerd voelt. Waar je graag uit wilt, om jezelf te kunnen zijn. Vanaf dat moment ga je dus al verder kijken. Al lezende kwam ik erachter dat dit 'verder kijken' ook netwerken is. Ik ben dus ook een netwerker! Mijn interesse in andere mensen is groot, en hierin zie ik nu achteraf bekeken een grote drang om allerlei netwerken te leren kennen om zo te bepalen tot welk netwerk ikzelf behoor.
Als ik terugkijk dan is mijn leven een groot netwerk van o.a. veel mooie ontmoetingen, met mensen die ik daarna wellicht nooit meer zie, maar mij wel een stukje verder hebben gebracht. Dichter bij mezelf, dichter bij een nieuw inzicht. Nieuwe mensen, nieuwe dingen is mijn hobby. Juist omdat alles dan open ligt: geen verleden, misschien een toekomst, maar in elk geval geen verwachtingen, geen belangen. Kernen komen dan het eerste boven. En tussendoor wat koetjes en kalfjes.

Naast de vele onbekende ontmoetingen zijn er ook die mensen die ik vaak zie vanwege werk, studie, vriendschap, liefde. Deze geef ik veel water. Sommige netwerken sneuvelen, mijn eigen innerlijke netwerk blijft. Het is er eentje die van inzichten aan elkaar hangt. De weg/route in dat netwerk tussen de verschillende inzichten is inderdaad vrijwel altijd gelinkt aan ontmoetingen, contacten, ervaringen, mensen. Het ene inzicht heeft het andere nodig om verder te komen. Zo werkt het blijkbaar ook met mensen. Ik maak gebruik van contacten, verbinding om zo tot thuisgevoel, herkenning, groei, verandering te komen. Om een ruimte te maken voor mezelf waarbinnen ik kan bewegen. Maar nooit om verder te komen op het gebied van werk. Raar eigenlijk, nu ik er zo bij stil sta.

Misschien is het, omdat ik het moeilijk vind om mezelf aan de wereld te laten zien en aan te bieden. Ergens denk ik dat de wereld dan de deur voor mijn neus dichtgooit en roept: We hebben je niet gemist, dus waarom denk je dat we je nu wel nodig hebben? Ik weet dat het dan aan mij is, en dat ik het dan van mijn zelfvertrouwen moet hebben om die deur open te maken, en te zeggen dat ik er sta en iets te geven heb. Het is aan mij om dit te doen op een plek waar ik écht denk thuis te zijn en misschien zelfs te bloeien. Maar juist die plekken zoek ik niet van dichtbij op, terwijl ik best weet hoe ik er netwerkgewijs zou kunnen komen, helemaal na het lezen van het boek. In plaats daarvan ben ik bezig met cirkelen, de plek van een afstandje gade slaand, vogelview.

Dat cirkelen geeft me weliswaar het gevoel dat ik dichtbij ben, maar rondjes blijven rondjes, en maken een doel draaierig en vicieus. Je moet landen. Met alle risico’s van dien. Misschien moet je er dan achterkomen dat je niet voldoet op een plek waar je dacht thuis te horen, en jezelf te kunnen zijn. …zuur appeltje…
Maar misschien moet ik dat appeltje gewoon even oefenen bij de groenteboer-connectie (een kilootje Granny Smith en die glimmende citroen graag).

Het boek* heeft mij geleerd dat er zoiets is als een ‘tussenlanding’. Je zoekt een contact die (in)direct contact heeft met jouw doelcontact, en jou waardevolle informatie kan geven. Van binnenuit dit keer, niet cirkelend vanuit de hoogte van de internet-velden. En, ook erg belangrijk, in persona, dus niet in e-mail of andere schriftelijke vormen waarin je geen kans krijgt een onuitwisbare indruk achter te laten en jezelf compleet overlevert aan andermans interpretatie/evaluatie van jouw woorden. Iemand kan wel een pesthekel hebben aan mails, weet jij veel. Of een beroerde dag hebben. Of simpelweg geen tijd voor onbekende levens die het zijne kruisen. It takes just one finger tot delete your mail. Je bent in deze vorm allesbehalve onuitwisbaar.

Een persoonlijke indruk kun je wél voelbaar achterlaten, in levende lijve blijf je beter overeind. Bij het polijsten van die eerste indruk kunnen de tussenpersonen je goed helpen. Bij zo’n kennismaking is je doel niet het vragen om een baan, maar het vragen om advies. Een oriënterend gesprek. Een tussenstop die je verder kan helpen aan andere tussenstops, net zolang todat je daar komt, waar je wilt zijn en thuishoort. Ik ben er dus achter gekomen dat ik me wel bewust ben van mijn netwerken, contacten.
Maar dat ik deze niet altijd even optimaal gebruik. Niet voor de dingen die ik werkelijk voor mezelf wens, wil, verlang. Ik laat me te veel tegenhouden door ‘beren’ die mij toegrommen dat het netwerk zelf, of het einddoel waar ik op afsteven net als ikzelf, niet genoeg in mij geloven om me verder te helpen. Ik maak dan ook vooral gebruik van mijn innerlijk netwerk: mijn eigen inzichten, gedachten, gevoelens, ervaringen, intuïties om tot oplossingen te komen. Ik ben in het verleden iets te veel uit mezelf verdwaald en wil daarom nu in alles kunnen voelen dat ik het ben, en niet iemand anders. Dat iemand mij kiest om mij, en niet omdat ik me als een kameleon kan voegen naar de ander.
Ik doe te weinig beroep op het externe netwerk. Tussen mijn interne en externe netwerk zit het Intranet van de generaliserende beren, en een paar oude koeien. Het interne kan soms niet voorbij dit Intranet komen. Het vindt niet altijd zijn weg naar buiten. Ook het externe heeft door dit intranet soms niet de kans om écht naar binnen te gaan. Via het schrijven kan ik die beren en koeien even tot rust aaien en dan laten ze los, en vind ik toch een weg naar buiten. Maar deze weg is mijn inziens dan nog altijd te innerlijk, te veel in mezelf. En daarom wordt mijn nieuwe hobby het netwerken zonder beren en zonder oude koeien, buiten in mezelf én in de zon.

Darluz

* Netwerken werkt, op weg naar de baan die je wilt (auteur: Rob van Eeden)

[Darluz]

Dag allemaal,

De afgelopen week was intensief. Het spitten en graven is begonnen! En de zandbak waarin je mag gaan wroeten, ben je zelf. Om het geheel nog makkelijker te maken: de graafmachine ben je ook zelf. Het zand komt je aan het eind van de week de oren uit. Het zit in je haren, op je tandenborstel, in je sinaasappelsap (Ook goedemorgen), op de snor van de buschauffeur, in je dromen, tussen de toetsen van je toetsenbord, overal kom je korrels tegen. De Sahara maar in geen velden of wegen ook maar een kameel te bekennen. Wel de bulten, maar niet de lusten, zeg maar.

In mijn zandbak is te weinig ruimte over voor mooie zandkastelen, en lekkere zandtaarten. De rode draden liggen in de weg, ook het ellenlange cv en de sollicitatiebrieven. Mijn doel: reduceren. Mezelf reduceren tot een leuk hoopje berg, en vervolgens een zandsculptuur maken van mijn droom(baan).
Maar het Scheveningen-gevoel was ver weg, heel ver weg. Mijn cv lag erg irritant te wezen in de zandbak. Wat een lelijk ding. En wat nam het veel plek in. Zandhappend ben ik eraan begonnen.

Teruggaan in de tijd is niet een van mijn favoriete bezigheden. Ik bots tegen mezelf op, en oude gevoelens komen ongevraagd boven. Misschien heb ik daarom wel de pest aan mijn cv. Het vervult me niet bepaald van trots. Mijn notedop zou kort, bondig, trots, en vol succes moeten zijn. En het borrelt en bruist wel, maar eerder richting verdriet, teleurstelling, ontgoocheling, eindeloze uitleg over wie ik ben. Een lijst van onafgemaakte zaken, en weinig succesvolle dwalingen, die over jezelf gaat. En jezelf vervolgens mogen ontdoen van twee pagina's onzin.
Pfff, wat een boel uitwijdingen (die overigens vervelend zijn om te lezen en me irriteren), om toch vooral het werk dat ik doe, en wat feitelijk geen bal voorstelt, op te leuken. Leuke ballon hoor, maar je prikt hem zo door. Mijn cv is niet tevreden met zichzelf, en dat lees je zo. Ik krijg een beetje medelijden met hem. En ik schaam me geloof ik een beetje. Het botert niet tussen ons. Mijn realiteit is liever anders. De zandbak te krap, dus heb ik de kruimeldief gepakt, en deleten maar.

De ruimte in de zandbak werd daarna iets royaler. Ik kon mijn benen al een beetje strekken. En zag zowaar iets ontstaan wat de linkervleugel van een nieuwe droom zou kunnen worden. Maar toen kwamen de rode draden… De Opper Rode Draad is er eentje die in de kern zit van elke zandkorrel. Een soort DNA in het zand waar je je leven maar mee moet zien te bouwen. Vol vertrouwen begin je aan die wereld, totdat je bij een stinkend riooltje uitkomt, en jezelf afvraagt hoe je daar terecht hebt kunnen komen met diezelfde bouwstenen, met hetzelfde zand, waarmee je gisteren nog het zomergevoel hebt kunnen bouwen. Je snapt er niks van, maar het stinkt naar rotte eieren en daar kwam een ratje voorbij. Wegwezen. De valkuilen van het zand kom je dan tegen, en het volle vallen.

Vallen en weer opstaan, en weer vallen, en weer opstaan... De rode Zijdraden die ik heb geformuleerd, laten me zien hoe ik dat heb gedaan, van vallei naar bergtop en weer terug. Hoe ik in datzelfde zand waarin ik soms heb gespuugd, andere keren zielsgelukkig heb gespeeld. Maar bovenal hoe ik naarmate ik ouder ben geworden de vriendschap met het zand ben aangegaan, niet langer meer tegen de korrels gevochten heb. Als ik nu zee was geweest, dan zou ik zowel tijdens eb als vloed met het strand willen spelen. Daar waar ik vroeger met name de vloed uitlokte het zand op te slokken.

De zandbak echter blijft een probleem, is niet ruimtelijk. Al heb je de (rode) bedrading naar een ondergrond weten te verplaatsen waar deze rust/acceptatie krijgt. Het zand kan nog altijd niet bewegen of schuiven. Je voelt dus niets van de vloeiende, creërende kwaliteiten van het zand, maar een stilstaande vervorming, steen. Ik moet dus op zoek naar een andere bak.
Eentje waar wind doorheen waait en zonder randen, de horizon houdt de boel wel bij elkaar. Vertrouwen dus. Omdat het zand, als een soort barbapappa, alles kan zijn en worden wat het maar wil. En dus ook de nieuwe wegen en bruggen om er te komen.

Hiervoor is het belangrijk dat ik stil ga staan bij de kernkwaliteiten van mijn zand, en ook de (val)kuilen. Voor de volgende keer heb ik opdrachten meegekregen waar ik naar uitkijk. Ik mag me gaan verdiepen in het boek ‘Bezieling en kwaliteit in organisaties’ (auteur: Daniel Ofman), ook zal ik met drie mensen die dicht bij me staan het Kwaliteitenspel (van Peter Gerrickens) gaan spelen. Op deze manier zal ik hopelijk inzicht krijgen in mijn kwaliteiten. Kwaliteiten die ikzelf, maar ook die anderen mij toekennen. Ook zal ik de bijbehorende ‘vervormingen’ tegenkomen, en proberen deze in kaart te brengen. Een vervorming zou je kunnen zien als een te ver doorgevoerde kwaliteit. Met make-up op gaan slapen, en bij het opstaan een monster in de spiegel tegenkomen, dat idee.

Hopelijk kan ik tussen die minima en maxima een mooie balans vinden waarbinnen de zandkwaliteit optimaal is om te bouwen. Dat mijn zandsculptuur wel blijft staan dit keer. Ook zal ik de tegenpool van de kwaliteit tegenkomen (de allergie), belangrijk omdat je alles in het werk zult stellen om deze uit de weg te gaan. Met zware hooikoorts snuivend de pollen inrennen is regelrechte waanzin. Aankomende week zal ik een aantal psychologische testen maken, die mij hopelijk ook nieuwe inzichten geven over mijn capaciteiten.

Mijn volgende gesprek is 2 augustus. Ik hoop dan in de steigers te staan, klaar voor de bouw.

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal!

Afgelopen vrijdag ben ik naar Amsterdam gegaan om een aantal testen te maken (bij Hudson). Dit om inzicht te krijgen in mijn capaciteiten en psychologische denkwijze. Spoor ik wel of spoor ik niet? En wat kan mijn trein eigenlijk voor een kunstjes? De machinist, de conducteur, de bielzen en de treinreizigers meegerekend. Dit allemaal onder druk van een tijdsbalk, die naarmate de tijd wegtikt, van kleur verandert. Nu ben ik bijzonder kleurgevoelig, dus mijn hart klopt overeenkomstig het kleurtje mee: van aangenaam klassiek (geel) naar opzwepende djembé (rood). Tussenin waarschuwt oranje, dat het tijd wordt om de strijkers te dumpen en de hardcore roffeltrommels in te zetten. Bij rood waan ik me op het Festival Mundial, en doe ik overal tegelijk aan mee: Tribal Dance en nergens meer een machinist te bekennen. Volgens mij kom ik niet goed uit de verf in testen. Ik houd meer van krijten op straat, dat is tijdloos en echt.

De omstandigheden van testen maken dat ik het gevoel van vrijheid en ruimte verlies, beide zeer belangrijk voor mij en mijn denken. De tijdsgrenzen ervaar ik als creatieve keeldichtknijping, een Chicken Tonight die de inspiratie smoort. De motor slaat af, de drive is weg. Innerlijke context en bezieling die mij normaal triggeren om te presteren, ontbreekt in testen. Ik mis de betrokkenheid bij de opdrachten die ik krijg. Ik lees ze wel, maar ik vóel ze niet. Ik voel dat ze ‘niet echt’ zijn, van buitenaf opgelegd, niet van binnen ervaren, en dat ze uitsluitend het doel dienen van een beoordeling. Een beoordeling in tijd. Ik ben dan geneigd te staren naar de tijd die hypnotisch voorbijtikt. Moet mezelf echt bij de les houden.
Daarbij hielp het denk ik niet dat mijn trein na de eerste test al een muisarm kreeg. Ook hielp het niet dat de machinist te veel dacht aan alle mogelijkheden van denken en hierbij het spoor soms bijster dacht. Tot overmaat van ramp bleek de conducteur niet bepaald handig in de weer met kladpapier, rekenmachine en ruimte op de bureaudesk. Al met al, niet zo gek dat de treinreizigers een beetje beerachtige trekken gingen vertonen, met grommende commentaren en tijdloos gezucht.

De eerste test was een psychologische test waarin je stellingen moet graderen naarmate de inhoud voor jou wel of niet en in meer of mindere mate van toepassing is. Het is een kwestie van naar binnen gaan, eerlijk zijn, contact met jezelf maken en gelukkig kan ik dat. Van alle testen voelde deze test dan ook het meest natuurlijk, ongedwongen, inspannend maar toch vanzelf.

Van alle testen viel de test erna mij het meest tegen. Ik moest vragen beantwoorden n.a.v. korte stukjes tekst. Mijn interpretatievermogen stond dit keer centraal. Dit bleek voor mij onverwacht lastig. Ik voelde nu pas het volle hoofd van woorden en stellingen uit de test daarvoor. Had nog even geen zin in nieuwe woorden en kon geen ingang vinden naar deze test, laat staan verdieping of interpretatie. Het leek alsof mijn hoofd nog aan het na(ver)werken was terwijl ik juist ditzelfde stukje hersenen nodig had/wilde gebruiken voor deze nieuwe test. Misschien had ik er beter aan gedaan langer te pauzeren tussen de 1e en de 2e test, en even naar buiten was gegaan om mijn hoofd leeg te maken.

De vragen n.a.v. de tekstjes vroegen mij strict bij de woorden te blijven, en dit vergde veel inspanning. Ik merkte hoe ik me eerst over mijn aanvankelijke weerstand (het woordelijk geweld) heen moest zetten, en vervolgens om zo dicht mogelijk bij de tekst te blijven veel innerlijk opwellende tussengedachten, perspectieven, vragen en intuïtieve gevoelens de kop in moest drukken. Dit deed ik door de tekst herhaaldelijk te lezen, om zo mezelf te controleren en bij de les te houden. Daarna was er ruimte voor interpretatie.

Gaar als een kerstkalkoen begon ik aan de derde test. Ook nu vergat ik weer pauze te nemen. De nieuwsgierigheid naar het nieuwe won het van de gaarheid.
Dit keer ging het om mijn schematisch en rekenkundig denkvermogen. Wat me bij deze test wederom een beetje tegenzat was de snelle switch van de vorige test naar deze test (de vorige test voelde en dacht nog na). Toch had ik er minder last van, alsof dit keer een ander stukje hersenen vereist was, waardoor de vorige test in een ander hersendeel rustig aan het verwerken en na-ebben kon gaan, en tot rust kwam. De grafieken en tabellen sloegen me aanvankelijk een beetje om de oren. Maar al gauw legde ik de link naar Wiskunde A, een vak dat ik vroeger op school vreselijk leuk vond en goed in was (zelfs bijles in gaf). Een oud positief gevoel kwam boven. De informatie die ik dit keer moest interpreteren was teruggebracht naar schematische weergave, cijfermatig, zielloos zonder verhaal, een geraamte. Het ‘beest’ kun je zelf raden door de tabellen en gafieken om te zetten naar beeld en verhaal, naar vlees en bloed. Dan gaat het leven, en vind ik het leuk. De ziel ontmaskeren geeft bezieling. Het interpreteren viel me dit keer niet lastig, maar het was wat taai. En het beest was saai, cijfermatig. Geen instinct.

De belemmering die ik voelde, was dit keer meer praktisch. De ruimte om met de rekenmachine en kladpapier aan de gang te gaan, was voor mij niet handig. De vierkante desk waaraan je zit, wordt vrijwel volledig bezet door computer, toetsenbord, muis en mat, en een XL-rekenbak (handig als je voor cassière oefent, maar nu even niet). Dit laat links en rechts weinig ruimte om op comfortabele manier aan het kladrekenen te slaan. Ik heb de helft van de tijd het kladpapier op schoot genomen, wat niet prettig werkt omdat je ook je scherm nodig hebt voor gegevens, en niet lekker schrijft (vermenigvuldig factor tijd met factor schoot en het product is onleesbaar). Toch is dit kladwerken voor mij erg belangrijk, zo orden ik gegevens en kom ik tot een formule.
Deze tussenstap is voor mij cruciaal om me niet te verliezen in overtollige informatie in een volgestauwd schema, eindeloze grafiek of overkill aan cijfers. Focus dus en concentratie. Ik voelde me dus niet alleen in mijn ruimte geremd, maar vooral in mijn werkwijze. Dit irriteerde een beetje, ik schoot niet op.
Tijdens de test vroeg ik me af waarom in deze test alleen om een antwoord werd gevraagd. Waarom er niet werd gevraagd om de stappen in je berekening te laten zien. Bij Wiskunde A herinner ik me dat het antwoord zelf het minst aantal punten opleverde, de goede stappen in je berekening daarmee kon je scoren. Factor gokken en factor rekenbak-kuren minimaliseren in de beoordeling.

De laatste test was ontzettend leuk om te doen! Ik vergat de vorige test compleet, geen naweeën dit keer. Ik zat met mijn volle aandacht in deze test, al was ik wat vermoeid. Dit keer draaide het om logisch denken, abstract inzicht. Figuren ondergingen verschillende functies waardoor ze van vorm, kleur en draaiing veranderden. Het was aan mij om die functies te achterhalen en vervolgens toe te passen op een ander figuur, en te voorspellen hoe deze er uiteindelijk uit zou komen te zien. Van alle testen vond ik deze het leukst om te doen. Ik voelde me betrokken, en had zin om te achterhalen wat inderdaad het antwoord was. Het deed beroep op een uitgerust gedeelte van mijn hersenen (zo voelde het), en ook nog eens een deel wat ik graag gebruik, plezier in heb, mij uitdaagt/nieuwsgierig maakt. Ik vergat bijna dat het een test was.

In totaal ben ik 3 uur bezig geweest. De rest van de dag heb ik in het park liggen dommelen, in de schaduw van een boom mijn hoofd zo min mogelijk gebruikt. Naar de herten, de vogels, de bomen en spelende kinderen gekeken.

Genoten van het onzichtbare bijna geruisloze briesje.

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal!

Het boek ‘Kwaliteiten’ van Peter Gerrickens is een vriendelijk en optimistisch boek over zowel de zon- als de schaduwzijde van kwaliteiten (eigen-aardigheden). Het helpt je om te gaan met eigenschappen van jezelf en anderen, en op zoek te gaan naar drijfveren. Het uitgangspunt is dat iedereen de juiste kwaliteiten bezit die hij nodig heeft om de wensen van de eigen ziel te vervullen. Sommige kwaliteiten zijn echter nog niet ondekt, bewust weggestopt, of onderontwikkeld en beleef je in je schaduw. Je draagt ze (nog) niet uit, en bij gebrek aan zon blijven ze klein. Andere kwaliteiten zijn overontwikkeld en hierdoor vervormd.
Een reuzenaardbeigedrocht kweken, maakt geen beschuitje blij. Balans en doseren, daarin zit de kracht van een kwaliteit. Weten wanneer en hoe je de kwaliteit in moet zetten en benutten, om je ziel vrij te maken.

Ook worden de verschillende karakterstructuren (verdedigingsforten met bijbehorend automatisch maskergedrag) beschreven die sommige kwaliteiten blokkeren, en lees je hoe je latente kwaliteiten kunt opsporen en ontwikkelen. Al lezende begin je aan jezelf. Pellen, plukken, schillen, raspen, kluiven en kraken. Daarna begint het zalven, balsemen, koesteren, net zolang navelstrengen tot je bij de ziel komt.

Via de kwaliteiten kun je vervolgens tot bezieling en inspiratie komen. Wat je leuk vindt én goed kunt, is dus een concrete aanwijzing, een teken, dat je de ziel op het spoor bent! De ziel wordt in dit kader los gezien van je persoonlijkheid. De ziel drukt zich d.m.v. de persoonlijkheid uit. Het is dus belangrijk de eigen persoonlijkheid (bestaande uit denken, voelen, en lichaam) zo goed mogelijk te kennen, zodat deze een optimaal instrument kan zijn. Trouw zijn aan jezelf zet de ziel in beweging.

Als iemand zijn kwaliteiten niet kwijt kan (in het werk, in een relatie, etc.) dan raakt hij vervreemd van zichzelf en verliest het contact met wat hem bezielt. Hij voelt zich niet meer verbonden. Zijn denken, voelen, handelen werken niet samen, maar drijven inspiratieloos af. Het grote geheel ontbreekt, en daarme ook de missie en visie die verankerd liggen in de ziel. Hij voelt zich niet uit een stuk, maar versplinterd. Verstuivende duinen. Vervlogen eau de toilette.

In het boek vergelijkt men de ziel en persoonlijkheid met een reiziger (ziel) die in een koets (lichaam) zit met twee paarden (het voelen) ervoor die door de koetsier (het denken) naar zijn bestemming wordt gebracht. Alleen de reiziger kent de bestemming en vertelt aan de koetsier waar hij naar toe wil. Alleen als de koetsier naar de reiziger luistert, zijn koets goed heeft onderhouden en de paarden in de hand heeft, kan de bestemming bereikt worden. De koetsier dient hierbij zijn eigen kwaliteiten goed te benutten. Hij mag echter nooit zijn functie (dienaar) uit het oog verliezen, de opdracht negeren noch het heft in eigen handen nemen. Ook niet uit angst voor de tocht die naar zijn idee over een gevaarlijk traject gaat. Hij moet blindelings kunnen vertrouwen op de reiziger, en dit overbrengen op de paarden. Het succes hangt af van vertrouwen, verbinding en overgave. De paarden geven uiting en richting aan dit totalitaire vertrouwen en zo ontstaat intuïtie (optimale samenwerking tussen denken, voelen, waarnemen en ziel). Deze metafoor is prachtig helder, bijna licht gevend.

Het zet me aan tot denken:

• Wat nu als de reiziger en de koetsier van plek wisselen? Is de ziel dan eindelijk vrij?
• En als de reiziger en de koetsier geliefden zijn? Slaan de paarden dan op hol?
• Wat nu als de koetsier met een zweep communiceert? Is het gevoel dan wel oprecht?
• Is gevoel wel te temmen? Of slaan de paarden dan op de vlucht?
• Wat nu als de koetsier doof is, en de paarden blind? Stapt de ziel dan uit?
• En als de koets geen ramen heeft? Dan dooft de ziel?
• Wat nu als iemand ziek wordt? Of iemand in slaap valt?
• Wat nu als de paarden geen voedsel krijgen? En geen rust?
• En wat als de koetsier dronken is? En de reiziger stoned?
• Wat nu als de paarden zwanger zijn? Tolt de koets dan van overgevoel?
• En als de reiziger honger heeft, de koetsier dorst, en de paarden slaap? Wat dan?
• Of als de reiziger verdriet heeft, en de koetsier boos is? Zijn de paarden dan verdeeld?
• En kan de reiziger tijdens de reis van koets wisselen?
• Mag de reiziger van gedachten of gevoelens veranderen?
• En als de reiziger in de koets bevalt van een tweeling? Hoeveel zielen kan men dragen?
• En wat nu als een jonge reiziger de oude koets krijgt? En een oude reiziger de jonge koets?
• Of als de paarden elkaar niet mogen? Wordt de koetsier misselijk van botsende gevoelens?
• Wat nu als de koets leeg is? Of de koetsier een burnout heeft? Of de paarden koud en rillerig zijn?
• Wat nu als reiziger, koetsier, en paarden elk op zich een eigen reiziger, koetsier en paard in zich draagt?

De metafoor zwengelt oneindig aan tot associaties die op hun beurt de bezieling van het metafoor aanzwengelen. Dat is het mooie van deze metafoor,
het leeft en bezielt zelf ook. Waarom heeft de reiziger eigenlijk niet gewoon vleugels om er te komen! Dat is toch veel makkelijker. Direct inpluggen in de ziel.
Zoals vogels die bezield fluiten, ook bezield vliegen. Geen enkel veertje is unplugged. Een pluimage van drijfveren.

Zielig eigenlijk, een donzen dekbed.

Darluz