De wanhoop nabij...

[Lind@1975]

Hoi, ik wil even reageren op je laatste zin; "Zijn er meer mensen die rond hun 30ste nadenken over de meaning of life?"

Jazeker! Ik word in september 32 en ik heb heel mijn leven nooit geweten "wat ik wilde worden", ik heb het wel vaak gedacht te weten...
Op mijn 17e ben ik dan ook van school af gegaan waarna ik nog verschillende cursussen gedaan heb (allemaal in verschillende richtingen).

Sinds ik mijn zoontje heb van 3,5 jaar (klassiek autistisch, niet-sprekend en verstandelijk beperkt) weet ik wat ik wil. Ik wil werken met kinderen met een ontwikkelingsachterstand.

In september start ik met de HBO-opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening en ik hoop af te studeren als ik 35 ben... (ik moet wel nog even tussendoor het toelatingexamen halen)
Ik vind het helemaal geweldig, helemaal dat ik eindelijk weet wat ik wil en ben dan ook zeer gemotiveerd.

Ik wil je veel succes toewensen voor 17 augustus (is mijn dag dat ik het toelatingsexamen heb) en ik hoop voor je dat je ook binnenkort weet wat je wilt. Uit ervaring weet ik hoe vervelend het is als je er niet uit komt.

Groetjes Linda

[Cassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Lind@1975

Hoi, ik wil even reageren op je laatste zin; "Zijn er meer mensen die rond hun 30ste nadenken over de meaning of life?"

Jazeker! Ik word in september 32 en ik heb heel mijn leven nooit geweten "wat ik wilde worden", ik heb het wel vaak gedacht te weten...
Op mijn 17e ben ik dan ook van school af gegaan waarna ik nog verschillende cursussen gedaan heb (allemaal in verschillende richtingen).

Sinds ik mijn zoontje heb van 3,5 jaar (klassiek autistisch, niet-sprekend en verstandelijk beperkt) weet ik wat ik wil. Ik wil werken met kinderen met een ontwikkelingsachterstand.

In september start ik met de HBO-opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening en ik hoop af te studeren als ik 35 ben... (ik moet wel nog even tussendoor het toelatingexamen halen)
Ik vind het helemaal geweldig, helemaal dat ik eindelijk weet wat ik wil en ben dan ook zeer gemotiveerd.

Ik wil je veel succes toewensen voor 17 augustus (is mijn dag dat ik het toelatingsexamen heb) en ik hoop voor je dat je ook binnenkort weet wat je wilt. Uit ervaring weet ik hoe vervelend het is als je er niet uit komt.

Groetjes Linda

Dankjewel. Het is inderdaad heel vervelend als je niet precies weet wat je wilt en het maakt je denk ik ook wel onzeker vooral bij mensen die wel weten wat ze willen. Als je dat wel precies weet kun je gericht bezig zijn en ben je supergemotiveerd. Nu snap ik ook waarom ik dat kunstmatig moest oproepen. Het waren gewoon niet de juiste vakken.

Bij het intakegesprek hebben we de volgende aandachtsgebieden benoemd:
- Intellectuele capaciteiten
- Belangstelling
- Persoonlijke eigenschappen en kwaliteiten

Sinds kort weet ik van mezelf dat ik een lichte vorm van autisme heb. Voor mij is overzicht en structuur erg belangrijk. Nu begrijp ik ook waarom ik moeite heb om mij te concentreren als iemand een lang verhaal heeft of met lezen.

[Mufana]

dat "had ik maar" gevoel moet je koste wat kost vermijden.
Als je over 60jaar tussen de 6 planken komt te liggen en je kijkt terug op je leven wil je wel HARD en STELLIG kunnen zeggen "JA, IK HEB ALLES GEDAAN WAT IK WILDE DOEN EN NEE, IK HEB GEEN SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK HEB GEDAAN" het is toch ontzettend klote als je dan moet zeggen... "had ik maar...helaas ik had er nooit de guts voor"

Dus...
Maak de reizen die je wil maken. Zie het niet als middel om naar een andere baan te groeien maar doe het omdat het leuk, avontuurlijk, grensverleggend etc... is.

Verhuizen naar het buitenland omdat je geen partner heb zou je niet moeten stoppen. Tuurlijk is het welicht makkelijker omdat je het met iemand kan delen. Maar je moet het niet als voorwaarde stellen. Wat als je een vriendin tegenkomt die helemaal geen behoefte heeft aan een verhuizing?
Blijf je dan in NL en zet je je eigen dromen in de kast?

Settelen...
dat is maar iets wat de maatschappij vind. Iedereen moet zich op een gegeven moment gaan settelen. (huisje, boompje en beestje)
Is dat het leven waar je op zich te wachten?
Maak je dat gelukkiger?
Is dat je droom?
Als je oud bent heb je nog tijd genoeg om met je vriendin op de bank te zitten en stomme films te kijken.

Als je een contract krijgt aangeboden kies dan een keer voor het geluk (die mooie reis) ipv die vervelende baan die je toch alleen maar ongelukkig maakt.

[Cassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mufana

dat "had ik maar" gevoel moet je koste wat kost vermijden.
Als je over 60jaar tussen de 6 planken komt te liggen en je kijkt terug op je leven wil je wel HARD en STELLIG kunnen zeggen "JA, IK HEB ALLES GEDAAN WAT IK WILDE DOEN EN NEE, IK HEB GEEN SPIJT VAN DE DINGEN DIE IK HEB GEDAAN" het is toch ontzettend klote als je dan moet zeggen... "had ik maar...helaas ik had er nooit de guts voor"

Dus...
Maak de reizen die je wil maken. Zie het niet als middel om naar een andere baan te groeien maar doe het omdat het leuk, avontuurlijk, grensverleggend etc... is.

Verhuizen naar het buitenland omdat je geen partner heb zou je niet moeten stoppen. Tuurlijk is het welicht makkelijker omdat je het met iemand kan delen. Maar je moet het niet als voorwaarde stellen. Wat als je een vriendin tegenkomt die helemaal geen behoefte heeft aan een verhuizing?
Blijf je dan in NL en zet je je eigen dromen in de kast?

Settelen...
dat is maar iets wat de maatschappij vind. Iedereen moet zich op een gegeven moment gaan settelen. (huisje, boompje en beestje)
Is dat het leven waar je op zich te wachten?
Maak je dat gelukkiger?
Is dat je droom?
Als je oud bent heb je nog tijd genoeg om met je vriendin op de bank te zitten en stomme films te kijken.

Als je een contract krijgt aangeboden kies dan een keer voor het geluk (die mooie reis) ipv die vervelende baan die je toch alleen maar ongelukkig maakt.

Daar heb je wel een punt. Het leven is niet een theepauze van 80 jaar. Als je iets wilt moet je er wel voor gaan, ongeacht wat anderen daarvan vinden. Het leven is als een Mars®: je moet eruit halen wat erin zit.

Even heel plat gezegd: Je leeft maar 1x en dood ga je toch wel alleen weet je niet wanneer. Op een dag wordt je geboren en op een dag ga je weer dood en in die tijd daartussen moet eruit halen wat erin zit, maar niet vergeten ook nog wat voor anderen te betekenen. Misschien dat de meeste mensen niet zo bewust leven en het wel prima vinden, maar ik denk dat er maar weinig zijn die echt kunnen zeggen dat ze alles eruit gehaald hebben wat ze wilden doen.