Terugblik Pierre Remijn op loopbaanadviestraject Darluz
“Darluz is naar mijn idee een stuk verder gekomen met haar twee doelen.” Zo kijkt Pierre terug op de gesprekken die hij met Darluz heeft gevoerd. Haar twee doelen waren: verkennen of ze haar schrijfvaardigheid kan inzetten om een nieuwe loopbaan te starten en zelfverzekerder naar buiten treden.
Wat had Darluz van jou nodig?
“Darluz heeft een talenstudie gedaan maar deze niet afgemaakt. Inmiddels werkt ze al een aantal jaren als Medewerker Donorzaken op de serviceafdeling van een bloedbank. Het werk ligt echter onder haar capaciteiten. Ze wil graag meer, maar wist niet waar te beginnen en wie te benaderen. Ze remt zichzelf af doordat ze huizenhoog opziet tegen elk telefoontje en elke mail die haar dichterbij haar doelen kunnen brengen. Ik wilde met haar ook wel verkennen waar haar (faal)angst vandaan komt, maar Darluz had zelf geen behoefte om psychologisch de diepte in te gaan. In een loopbaanadviestraject is dat ook niet per se nodig om verder te komen. Ik heb haar wel op weg geholpen om zelf uit te vissen wat er speelt, bijvoorbeeld door haar een boek als Beren op de weg, spinsels in je hoofd te laten lezen. Darluz kan goed zelfstandig zelfonderzoek doen. Ik heb haar vooral meer op vaardighedenniveau geholpen.”
Wat heb je haar kunnen leren?
“Kernachtiger communiceren en de kunst van het netwerken. Darluz is lang van stof, dat lees je ook in haar forumstukken. Haar mails aan mij waren ook ellenlang en een gesprek met haar duurde altijd twee keer zo lang als gepland. Ik vond dat niet erg, want ik vond haar erg onderhoudend. Ze is echt een bijzondere dame. Echter, Darluz moet leren afwegen wie open staat voor zo’n lang verhaal dat alle kanten op gaat, en wie daar gewoon geen tijd voor heeft. Als je bijvoorbeeld een sollicitatiegesprek hebt, moet je in minder dan een uur helder en to the point kunnen neerzetten wat je kwaliteiten zijn. De ander hoeft niet in het eerste gesprek jou als mens compleet te leren kennen. Een duidelijk voorbeeld is haar cv. Die was vier kantjes met allerlei voor een selecteur irrelevante informatie. Met veel gezucht en gesteun heeft ze dat ingekort tot één kantje, maar wel in het kleinste lettertype. Daar hebben we samen wel om gelachen. Ze heeft in elk geval humor, ook een belangrijke kwaliteit!”
Je vindt de gesprekken met haar onderhoudend en haar mails mooi om te lezen. Het was je direct duidelijk dat het schrijven een kwaliteit van haar was. Denk jij dat ze die kan gebruiken om een baan te vinden waarin ze meer tot haar recht komt?
“Ja zeker. Maar eerst moet ze die kwaliteit wat beter in de hand kunnen houden. Ik heb haar het boek van Ofman aangeraden omdat daarin die kernkwadranten worden uitgelegd. Zo heeft ze ontdekt dat haar kwaliteit, creatief schrijven in beelden en associaties, kan doorschieten in een valkuil. Als ze teveel bezig is met de vorm van haar boodschap en de emotie die ze daarmee wil communiceren en te weinig met de inhoud en het effect daarvan op de ontvanger, krijgt ze geen resultaat. Je moet wel blijven volgen of de ander je begrijpt. En ook inzien dat een ander allergisch kan reageren op je verhalen. Het is nu aan haar om te onderzoeken of ze haar kwaliteit ook met mate kan inzetten.”
Je hebt Darluz in contact gebracht met een loopbaanadviseur die gespecialiseerd is in de mediasector. Ook heeft ze dankzij jou gesproken met een journalist van Vrij Nederland en de hoofdredacteur van Reclameweek. Darluz is heel blij dat ze nu ‘de wereld van het schrijven’ heeft verkend en een beter beeld heeft van het soort werk dat je bij bladen kunt doen. Zie je haar bij een blad aan de slag gaan?
“Ja, dat zou goed kunnen, maar dat moet dan wel een tijdschrift zijn dat goed aansluit bij haar verlangen naar diepgang. Reclameweek zou ze misschien als te vluchtig ervaren. In elk geval ziet ze nu het nut van het opbouwen van een netwerk binnen zo’n sector. Juist in de media worden veel banen onderhands vergeven, het is een soort verborgen arbeidsmarkt. Ze is op dit moment op twee sporen bezig. Ze krijgt dus inzicht in haar mogelijkheden in de media, maar tegelijk probeert ze ook op haar werk meer tot haar recht te komen. Ze is tijd aan het claimen om een project op te zetten waarin de communicatie tussen de vrijwilligers en de mensen die bloed geven wordt verbeterd. In dat project kan ze haar kwaliteiten en vaardigheden goed gebruiken. Ze krijgt daar intern ook wel waardering voor, maar nu moet ze nog voor elkaar krijgen dat er ook een salarisverhoging tegenover staat. Ze leert om voor zichzelf dingen te vragen en heeft daar al wat succes mee gehad. Een heel goede stap waarmee ze haar faalangst kan leren bedwingen.”
Auteur: Isabelle Langeveld