Hoe vind ik mijn plek?

Loopbaanadviseur Frederike Dekkers reageert op de vraag van Muis die graag een nieuwe richtig wil inslaan, maar niet weet hoe ze dat moet aanpakken. Onderstaand haar (iets ingekorte) vraag die ze stelde in het forum.

Hoe vind ik mijn plek?

Ook al weet ik dat tegenwoordig bijna niemand zijn hele carrière op dezelfde plaats blijft zitten, krijg ik toch het gevoel per definitie onbetrouwbaar gevonden te worden voor wat betreft mijn ambitie of motivatie. Een globaal overzicht van mijn levensloop: na de mavo heb ik een grafische mts-opleiding afgerond. Daarna ben ik begonnen aan de hbo-lerarenopleiding tekenen, maar deze heb ik niet afgemaakt. Bijna twee jaar heb ik als leraar gewerkt, maar ik raakte overspannen en kwam in de WAO. Nadat ik een jaar heb thuisgezeten, begon ik met vrijwilligerswerk op een AZC.
Ik vond het hartstikke leuk (vier jaar gedaan) werk, maar het bood voor een professionele loopbaan geen toekomstperspectief. Daarom een re-integratiebedrijf ingeschakeld en om kort te zijn: die doen niets, behalve flutterige sollicitatietrainingen verzorgen waar ik niet om gevraagd had. Waar ik wel om vroeg – ondersteuning bij het vinden van een baan waar ik wel op mijn plek zou zijn - konden zij mij niet bieden. Wellicht ben ik te vaag geweest in wat ik wil, maar dat was nou ook net een probleem.

Vervolgens heb ik via uitzendbureaus gewerkt bij diverse klantenservices. Bij mijn huidige werkgever zit ik nu 3/4 jaar. Ik doe alsof ik hartstikke gemotiveerd ben, maar dat ben ik niet. Ik doe mijn werk zo goed als ik kan, maar daar houdt het mee op. Het is ook geen zwaar werk, dus kan ik het makkelijk volhouden. Nu heb ik andere uitzendbureaus ingeschakeld voor een baan in de welzijnssector. Groepsbegeleiding, individuele begeleiding: zaken die ik leuk vind om te doen (ook gedaan in vrijwilligerswerk) en waar ik denk ook in goed te zijn. Maar ik heb mijn opleiding er niet naar (al wordt er wel gekeken in functies van (ambulant) begeleider).

Ik wil me best omscholen, maar dan wil ik wel weten waarvoor. Ik ga niet meer investeren in een 'misschien'. Ik ben niet gezegend met een vlekkeloos cv: inmiddels ben ik 34 jaar oud heb me nog steeds nergens weten te settelen, terwijl ik dat heel graag wil. Een perfecte baan hoeft niet, maar wel een plek waar ik mijn draai kan vinden. Hoe kan ik dit het beste aanpakken? Vragen aan een zorginstelling om een dagje mee te lopen als woonbegeleider/activiteitenbegeleider/.... ? en dan?

Muis

Antwoord van Frederike Dekkers op de loopbaanvraag van Muis

Oké, je bent 34 jaar, nog niet gesetteld en je cv is niet standaard. Maar daardoor hoef je nog niet het stempel ‘onbetrouwbaar’ te krijgen. Er zijn nog genoeg positieve punten in je loopbaan te vinden: je hebt een afgeronde mbo-opleiding, twee jaar ervaring als leraar en vier jaar ervaring in het werken met mensen in een AZC. Het feit dat je overspannen bent geweest is niet het eerste dat ik een potentiële werkgever zou vertellen, maar persoonlijk vermoed ik dat je daar ook veel van hebt geleerd, met name op het gebied van zelfkennis. Daarbij ligt je burn-out al geruime tijd achter je  en heb je in de tussenliggende tijd laten zien dat je je nu goed staande weet te houden. Met andere woorden: het is maar net waar je op focust.

Mijn eerste tip is dan ook: word je (meer) bewust van je sterke kanten.

Verwachtingen

Dat je teleurgesteld bent in het re-integratiebureau kan ik me best voorstellen. Zij zijn vaak gericht op standaard oplossingen en jouw verhaal is dat niet. In de ideale situatie zouden ze je helpen uitvinden wat bij je past, maar in de praktijk ligt de bal meestal bij de cliënt zelf. In tegenstelling tot wat we vroeger hebben geleerd, geldt volgens mij: “mensen die vragen krijgen gewoon meer en zij die afwachten worden vaak overgeslagen”.
Een veelvoorkomend kenmerk van mensen met succes is dat ze op de juiste plek om hulp vragen. Maar misschien was je inderdaad te vaag in die periode van je leven. Nu ben je al een stuk verder. Je weet wat je wilt doen, namelijk mensen begeleiden. Maar dan steekt de twijfel de kop op: ben ik wel voldoende gemotiveerd? Is dit wel echt wat ik wil? Ga ik over een paar jaar niet weer twijfelen? De alombekende vragen die bij een nieuwe stap door ons hoofd spoken.

Twijfel

Het feit je soms twijfelt is onvermijdelijk. De vraag is alleen hoe je daarmee omgaat. Onderdrukken van twijfel werkt niet - dat had je waarschijnlijk al ondervonden - maar je erdoor laten weerhouden is echt zonde en onnodig. Het is eigenlijk heel eenvoudig: kijk wat de twijfel precies zegt. Schrijf het op en neem de tijd om het te onderzoeken. Dé manier om vast te blijven zitten is wachten tot je helemaal zeker bent van je zaak of totdat je de keus hebt die voor de rest van je leven de juiste is. Je kunt alleen weten wat op dit moment goed voelt en wat nu bij je past. Ik denk dat jij door je vrijwilligerswerk genoeg ervaring hebt om te kunnen beoordelen of werken met mensen hét is voor jou. Daarna is het zaak om het plaatje verder in te kleuren. Dat doe je stap voor stap: wil je individueel of met groepen werken, in een kleine of grote instelling, met zwaar gehandicapten of met mensen die zelfstandig wonen? Onderzoek verschillende opleidingen, bijvoorbeeld Sociaal Pedagogisch Werk, Sociaal Pedagogische Hulpverlening of Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Schrijf je ook in bij verschillende detacheringsbureaus die zich richten op de welzijnssector. Vaak zijn zij op zoek naar invalkrachten. Als invalkracht kun je ervaring opdoen en leer je diverse instellingen beter van binnen kennen.

De muis en de leeuw

Omdat je in het verleden een ‘verkeerde’ keuze hebt gemaakt, durf je niet helemaal op je eigen gevoel te vertrouwen. Het klinkt alsof je meer aan jezelf twijfelt dan nodig is, bijna uit gewoonte. Ik zie het zo: ieder mens bestaat uit verschillende delen. Een deel van ons is als een muis: klein en onzeker. Maar ergens is er ook een deel dat als een tijger of leeuw is: daadkrachtig en vol vechtlust. In bepaalde periodes hebben we de neiging ons (te) veel met de muis in ons te identificeren, terwijl we ons eigenlijk als een tijger of leeuw zouden moeten gedragen. Daarom geef ik je geen concreet advies, want daarmee bevestig ik dat je iemand van buitenaf nodig hebt die je vertelt wat te doen. En dat heb jij helemaal niet nodig.

Simpel

We denken vaak dat de juiste weg moeilijk moet zijn en vol strijd. In de praktijk voelt dat wat echt bij je past vaak makkelijk aan. Het gaat als het ware vanzelf: je hebt het gevoel alsof je niet werkt, maar gewoon dat je doet wat je niet laten kunt. Stel dat je nu zou mogen kiezen en zou doen wat jou het leukste lijkt, dus niet te veel nadenken maar echt voelen wat jou plezier geeft. Doe maar gewoon alsof je het wel weet en zet vervolgens de benodigde stappen. Dan kom je al doende vanzelf tot de beste oplossing voor dit moment. Of je dan voor de rest van je leven op de juiste plek zit, of dat je over een paar jaar opnieuw gaat zoeken, dat kan niemand je vertellen. De tijd zal het leren.

Het klinkt misschien simpel, maar geloof me: de belangrijke dingen in het leven zijn vaak veel eenvoudiger dan wij willen geloven.

Dus:

Je bent hier: Home → Carrière → Zelfonderzoek → Loopbaanadvies → Loopbaanvragen → 2007 → Hoe vind ik mijn plek?